اختلال مصرف مواد شبه افیونی

الگوی مشکل آفرین مصرف مواد شبه افیونی که به اختلال یا ناراحتی قابل ملاحظه بالینی منجر می شود.

مواد شبه افیونی در مقادیر بیشتر یا ظرف مدت طولانی تر از آنچه مورد نظر بوده مصرف می شوند. میل مداوم یا تلاش های ناموفق برای کاهش دادن استرس یا کنترل کردن مصرف مواد شبه افیونی وجود دارد. وقت زیادی صرف فعالیت های لازم برای بدست آوردن مواد شبه افیونی، مصرف آن یا بهبود از تأثیرات آن می شود. اشتیاق، یا میل شدید به مصرف کردن مواد شبه افیونی وجود دارد.  مصرف مکرر مواد شبه افیونی به ناتوانی در برآورده کردن تعهدات نقش عمده در محل کار، مدرسه یا خانه منجر می شود. مصرف مداوم مواد شبه افیونی با وجود داشتن مشکلات اجتماعی یا میان فردی مداوم یا مکرر که توسط تأثیرات مصرف مواد شبه افیونی ایجاد یا تشدید می شوند. فعالیت های مهم اجتماعی، شغلی، یا تفریحی به علت مصرف مواد شبه افیونی رها می شوند یا کاهش می یابند. مصرف مکرر مواد شبه افیونی در موقعیت هایی که از لحاظ جسمانی خطرناک است. مصرف مواد شبه افیونی با وجود آگاهی داشتن مشکل جسمانی یا روان شناختی مداوم یا عود کننده که احتمالاً در اثر این ماده ایجاد یا تشدید شده است، ادامه می یابد.

“راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (۲۰۱۳)، ویراست پنجم، DSM-5^TM، انجمن روانپزشکی آمریکا، ترجمه یحیی سیدمحمدی، نشر روان(۱۳۹۳).“