نوشته‌ها
اختلال بیشفعالی کمبود توجه(ADHD) و اختلال طیف اتیسم(ASD)
اختلال طیف اتیسم یاASD شامل آنچه قبلاً به آن اختلال اوتیسم ،سندروم آسپرگر،اختلال فراگیر رشد نامعین، گفته می شد. همه اینها بر مهارتهای اجتماعی و عاطفی و ارتباطات غیر کلامی فرد تأثیر می گذارند.
ASDشباهت های زیادی با ADHD دارد.، اما همچنین تفاوتهایی نیز بین این دو وجود دارد.
آیا می توان فرد مبتلا به ADHD و ASDرا تشخیص داد؟
بيش از نيمي از كساني كه بهASD مبتلا شده اند. علائم ADHD را نيز دارند.
در حقیقت، ASD شایعترین همبودی باADHD است.
بیش از یک چهارم کودکان مبتلا بهADHD علائم ASD را به صورت خفیف دارند.که ممکن است شامل مشکل در مهارت های اجتماعی یا مثلاً نسبت به بافت لباس بسیار حساس باشند.
چراADHD و ASD به دفعات با هم به صورت همزمان وجود دارند؟
آیا شباهت هایی بین آنها وجود دارد؟
هر دوADHD و ASD جزو اختلالات عصبی رشدی هستند.(رشد مغزی به نوعی تحت تأثیر قرار گرفته است)این بدان معناست که هر دو شرایط / اختلالات بر سیستم عصبی مرکزی که مسئولیت حرکت ، زبان ، حافظه و مهارتهای اجتماعی و تمرکز را بر عهده دارد، تأثیر می گذارد.
تعدادی از تحقیقات علمی نشان داده اند که این دو اختلال اغلب به صورت کاموربید وجود دارند ، اما محققان هنوز نمی دانند که چرا اینگونه است؟
درADHD یاASD ، رشد مغز به نوعی تحت تأثیر قرار گرفته است.
مهمتر از همه ، شامل عملکرد اجرایی مغز ، مسئولیت تصمیم گیری ، کنترل تکانه، مدیریت زمان ، تمرکز و مهارت های سازماندهی است.برای بسیاری از کودکان ،مهارتهای اجتماعی نیز تحت تأثیر قرار می گیرند. هر دوADHD و ASD در پسران شایع تر است. اگرچه هم بزرگسالان می توانند،به صورت همزمان دارایADHD و ASD باشند ، اما ترکیب آن به اندازه کودکان رایج نیست.
در حالی کهASD یک اختلال مادام العمر محسوب می شود، مطالعات طولانی مدت نشان داده اند که در یک سوم تا دو سوم موارد، علائم كودكان مبتلا به ADHD، در بزرگسالی ادامه دارد.
تفاوت بینADHD و ASD چیست؟
در ابتدا بسیاری از کودکان بهADHD مبتلا می شوند،زمان شروع آنها از مهد کودک یا پیش دبستانی است، زیرا رفتار آنها با رفتار همکلاسی هایشان تضاد دارد.
ADHDباعث می شود کودکان همیشه بیقرار باشند، به صورت تکانشی عمل کنند یا در توجه کردن مشکل داشته باشند. برخی از کودکان مبتلا بهADHD علائم متفاوتی دارند، به عنوان مثال ، تمام توجه آنها روی یک اسباب بازی متمرکزاست و نمی خواهند با هیچ چیز دیگری بازی کنند.قبل از رسیدن به دومین سالگرد تولد علائم ،ASD برای برخی از کودکان مبتلا به قابل توجه است. برای دیگرکودکان ممکن است نشانه های ASDتا زمانی که به سن مدرسه رفتن نرسیده اند و رفتارهای اجتماعی آنان کاملاً متفاوت از همکلاسی هایشان نشده به شکل واضح مشخص نباشد. کودکان مبتلا به ASDاغلب از تماس چشمی اجتناب می کنند و به نظرنمی رسد علاقه مند به بازی یا مشغول شدن با دیگران باشند. توانایی آنها در صحبت کردن ممکن است به آهستگی رشد کند یا اصلاً رشد نیابد. آنها ممکن است شیفته یکنواختی در بافت مواد غذایی و یا تکرار کردن حرکات، به خصوص با دست و انگشتان خود باشند.
رفتارهای خاص درADHD وASD
اغلب کودکان مبتلا بهADHD در تمرکز بر روی یک فعالیت یا کار مشکل دارند. هنگامی که آنها به فعالیت های روزانه خود مشغول هستند، ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود. برای کودکان مبتلا بهADHD چالش برانگیز است که قبل از پریدن به کار دیگری، یک کار را به شکل کامل انجام دهند. آنها اغلب از نظر فیزیکی قادر به نشستن نیستند. اما برخی از کودکان مبتلا بهADHD ممکن است خیلی علاقه مند به یک موضوع یا فعالیت باشند که روی آن ثابت می مانند، یاروی آن بیش از حد تمرکز می کنند. اگرچه تمرکز روی یک چیز می تواند مثبت باشد ، ممکن است به معنای این باشد که وقتی از آنها خواسته می شود توجه خود را به فعالیت های دیگر جلب کنند دچار مشکل می شوند.
کودکان مبتلا بهASD به احتمال زیاد بیش از حد متمرکز می شوند و قادر به انتقال توجه خود به کار بعدی نیستند. آنها غالباً در مورد امور روزمره خود انعطاف ناپذیر هستند. ودارای تاب آوری پایین برای تغییرمی باشند.
این ممکن است به معنای طی کردن مسیریکسان و هر روز خوردن غذای مشابه باشد. بسیاری از آنها بسیار حساس یا بدون حساسیت به نور ، سر و صدا ، لمس، درد، بو یا مزه هستند یا علاقه شدید به آنها دارند.
آنها ممکن است اولویتهای غذایی را بر اساس رنگ یا بافت تنظیم کرده باشند، و ممکن است. حرکاتی مانند بال بال زدن مکرر دست ها را انجام دهند.
تمرکز شدید در آنها یعنی افراد دارایASD اغلب قادرند جزییات وقایع را برای مدت زمان طولانی بخاطر بسپارند و ممکن است، به ویژه در ریاضیات، علوم هنر و موسیقی بسیار خوب باشند.
مروری بر درمان
بهترین ارایه دهنده درمان ارائه شده برای فردی که به هر دو اختلال ADHD و ASD مبتلا شده است ، روانپزشکی است که تجربه درمان هر دو بیماری را دارد.
درمان ADHD معمولاً شامل دارو است. از طرف دیگر ، چون گزینه های دارویی برای ASD هنوز محدود است، کودکان مبتلا بهASD ممکن است به گزینه های غیر دارویی بهتر پاسخ دهند.
این گزینه ها ممکن است شامل رفتار درمانی باشد،برای مدیریت علائم و مهارت آموزی برای زندگی روزمره فرد، برای کودک مبتلا به ASD ، توجه به رژیم غذایی ضروری است، زیرا محدودیت غذایی مبتنی بر حس می تواند منجر به ایجاد شکاف در تغذیه شود.برای فردی که مبتلا به ADHD است ، داروهای محرک می توانند باعث از بین رفتن اشتها شوند.در حالی که علائمADHD معمولاً به میزان معمول داروی تجویز شده خوب پاسخ می دهند.
علائمASD احتمالاً چنین نیستند. علائم ASD که غالباً با ADHD همپوشانی دارند ، از جمله بیش فعالی، تکانشگری و کم توجهی ممکن است،به داروهای مورد استفاده در درمان ADHD پاسخ دهند.
در حال حاضر داروهای درمان کننده ASD در حال توسعه هستند، و تحریک پذیری، پرخاشگری، و خودآزاری که به ASD مربوط می شود ،معمولاً به داروهای ضد روانپریشی پاسخ می دهند.
داروها اغلب بخشی از برنامه درمانی برای کودکان مبتلا بهADHD هستند زیرا به کاهش برخی از علایم مهم ازجمله بیش فعالی وتکانشگری کمک می کنند.
اختلال بیش فعالی کمبود توجه
اختلال کمبود توجه / بیش فعالی یک اختلال مغزی است. که با یک الگوی مداوم بی توجهی / بیش فعالی- تکانشگریمشخص می شود، و در عملکرد یا رشد فرد اختلال ایجاد می کند.
بی توجهی یعنی فرد از وظایف خود منحرف می شود، دوام ندارد. دارای مشکلات تمرکزاست. و بی نظم است. و این مشکلات ناشی از سرپیچی کردن یا عدم درک نیست.
بیش فعالی به این معنی است که به نظر می رسد فرد به طور مداوم در حال حرکت کردن است. یا بی قراری و صحبت کردن بیش از حد، در موقعیت هایی که این رفتار مناسب نیست.
در بالغین ممکن است با بیقراری شدید باشد یا خسته کردن دیگران با فعالیت های مداوم مشخص شود.
تکانشگری بدین معناست که شخص اقدامات شتابزده ای را انجام می دهد که در لحظه اتفاق می افتد بدون اینکه در ابتدا در مورد آنها فکر کند. و ممکن است پتانسیل بالایی برای آسیب رساندن داشته باشد. یا ممکن است به پاداش فوری یا عدم توانایی در به تاخیر انداختن لذت ها تمایل داشته باشد.
یک فرد تکانشی ممکن است از نظر اجتماعی سواستفاده کند یا به طور مفرط صحبت دیگران را قطع کند. یا بدون در نظر گرفتن عواقب بلند مدت، تصمیمات مهمی بگیرد.
عدم توجه/ بیش فعالی / تکانشگری رفتارهای کلیدی ADHD هستند. برخی از افراد مبتلا به اختلال ADHD تنها با یکی از رفتارها مشکل دارند، درحالیکه دیگران هر دو کم توجهی و بیش فعالی – تکانشگری را دارند. اکثر کودکان دارای نوع ترکیبی ADHD هستند. در پیش دبستانی ، شایعترین نشانه ADHD بیش فعالی است. داشتن مقدار کمی کم توجهی فعالیت حرکتی نامشخص، و تکانشگری طبیعی است.
اما این علایم در افراد دارای اختلال ADHD:
شدیدتر هستند
اغلب رخ می دهند
در زندگی فرد تداخل ایجاد می کنند یا کیفیت عملکرد اجتماعی فرد را در مدرسه یا کار کاهش می دهند
کم توجهی
افراد دارای نشانه های کمبود توجه ممکن است اغلب:
دچار نادیده گرفتن یا از دست دادن جزِیات، اشتباهات بی دقتی در تکالیف مدرسه، در کار یا در طول دیگر فعالیت ها
مشکل در حفظ توجه درانجام وظایف یا بازی کردن، شامل مکالمات، سخنرانی ها، یا مطالعه طولانی
به نظر نمی رسد گوش کند وقتی مستقیما با او صحبت می کنید
پیروی نکردن از دستورالعمل ها و شکست خوردن در به پایان رساندن تکالیف مدرسه، کارهای عادی و روزمره و وظایف در محل کار، یا به سرعت از دست دادن تمرکزهنگام شروع کردن کار و به سادگی از موضوع اصلی منحرف شدن
در سازماندهی وظایف و فعالیتها مشکل دارد، مانند آنچه که باید به ترتیب انجام شود، مانند نگهداری مواد و وسایل مورد نیاز، داشتن کار آشفته و مدیریت زمان ضعیف و شکست در مواجه شدن با ضرب العجل ها
اجتناب یا بیزار بودن از کارهایی که نیازمند تلاش فکری مداوم است مانند دروس یا تکالیف مدرسه، یا درنوجوانان و افراد بزرگتر، تهیه گزارش، تکمیل فرم ها یا بررسی مقالات طولانی
گم کردن وسایل ضروری برای انجام وظایف یا فعالیت ها، مانند لوازم مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، کاغذ، عینک و تلفن همراه
پرت شدن حواس به آسانی به وسیله افکار یا محرک های غیر مرتبط
فراموشکار بودن در فعالیت های روزمره، ماموریت ها، تماس های بازگشتی و نگه داشتن ملاقات ها
بیش فعالی-تکانشگری
افراد دارای علایم بیش فعالی-تکانشگری ممکن است اغلب:
دچار بی قراری و احساس ناراحتی در صندلی هایشان شوند.
در موقعیت هایی که انتظار می رود نشسته باشند صندلیهایشان را ترک می کنند. مانند ماندن در کلاس یا در دفتر
دویدن یا بسرعت راه رفتن یا بالا رفتن در موقعیت هایی که نامناسب است، در نوجوانان و بزرگسالان، اغلب احساس بی قراری کردن
نمی توانند در سرگرمی ها بی صدا بازی کنند یا مشغول شوند
به طور مداوم درحال جنبش، یا در حال حرکت هستند مثل اینکه توسط موتور رانده می شوند
بدون وقفه صحبت می کنند
قبل از اینکه سوال تکمیل شود بطور ناگهانی پاسخ می دهند
صحبت کردن بدون منتظر ماندن برای نوبت در مکالمه، یا تمام کردن جملات افراد
مشکل داشتن برای انتظار در نوبت خود
قطع کردن یا مزاحم شدن در بازی ها، مکالمات، یا فعالیت های دیگران
تشخیص اختلال ADHD نیازمند یک ارزیابی جامع توسط یک متخصص مانند متخصص اطفال، روانشناس یا روانپزشک متخصص در ADHDاست، برای فردی که ADHD تشخیص داده می شود ، علایم کم توجهی/ یا بیش فعالی-تکانشگری باید مزمن یا طولانی مدت باشد. باعث اختلال در عملکرد شخص شود و باعث شود که شخص به سطح زیر رشد نرمال خود برسد. درمانگر همچنین اطمینان حاصل خواهد کرد که هیچ یک از علایم اختلال ناشی از یک وضعیت پزشکی یا روانپزشکی دیگر نیست.
اکثر کودکان دارای اختلال بیش فعالی-تکانشگری در طول سالهای ابتدایی مدرسه تشخیص داده می شوند. برای اینکه یک نوجوان یا بزرگسال تشخیص ADHD را دریافت کند، علایم باید قبل از سن 12 سالگی بروز کنند. علایم ADHD از سن 3 تا 6 سالگی ظاهر می شوند و می توانند تا نوجوانی و بزرگسالی نیز ادامه پیدا کنند.
علایم ADHD می تواند با مشکلات هیجانی یا تربیتی اشتباه گرفته شوند. یا کاملا در سکوت از دست بروند. کودکان خوش رفتار ممکن است با تاخیر تشخیص داده شوند. بزرگسالان با ADHD تشخیص داده نشده، ممکن است دارای تاریخچه عملکرد تحصیلی ضعیف، مشکلات در کار یا مشکل و از دست دادن روابط ، باشند. علایم ADHD می توانند در طول زمان تغییر کنند. در کودکان کوچکتر دارای ADHD، بیش فعالی-تکانشگری علامت غالب است.
وقتی کودک به پیش دبستانی میرسد علایم کم توجهی ممکن است بیشتر غالب شود. به نظر می رسد بیش فعالی در نوجوانی کاهش می یابد. و ممکن است اغلب به صورت احساس بی قراری و اضطراب نشان داده شود. اما کم توجهی و تکانشگری ممکن است باقی بمانند. بسیاری از نوجوانان دارای اختلال ADHD با روابط و رفتار های ضد اجتماعی درگیر هستند. کم توجهی، بی قراری و تکانشگری به سمت بلوغ گرایش دارند.
دانشمندان مطمئن نیستند که علت ADHD چیست؟ مانند بسیاری از بیماریهای دیگر تعدادی از عوامل می تواند به بروز ADHD کمک کند.
ژن ها
سیگار کشیدن، مصرف الکل، مصرف مواد مخدر در دوران بارداری
قرار گرفتن در معرض سموم محیطی در دوران بارداری
قرارگرفتن در معرض سموم محیطی مانند سرب، در سن جوانی
وزن کم هنگام تولد
آسیب مغزی
ADHD در مردان رایج تر از زنان است. و زنان دارای ADHD بیشتر احتمال دارد که دارای مشکلات کمبود توجه باشند.
ناتوانی های یادگیری، اختلالات اضطرابی، اختلال سلوک، افسردگی و سومصرف مواد در افراد مبتلا به ADHD رایج است.
درمان
درحالیکه برای ADHD هیچ درمانی وجود ندارد. درمان های رایجی که در دسترس هستند، می توانند به کاهش علایم و بهبود عملکرد فرد کمک کنند. درمان ها شامل دارو درمانی، روان درمانی، آموزش و پرورش یا ترکیبی ازاین درمان هاست.
منبع :NIH
نماد اعتماد الکترونیک
