بایگانی دسته ی كودكان و نوجوانان

رفتن به مدرسه برای بیشتر کودکان یک تجربه لذت بخش و هیجان انگیز است. با این حال، برای برخی، حضور در مدرسه ممکن است رنج آور و تحمل آن دشوار باشد و یا از آن اجتناب شود.

این کودکان ممکن است از اختلال اضطراب جدایی رنج ببرند که ممکن است به صورت اجتناب ازرفتن به مدرسه ظاهر شود. اجتناب از اجزای اصلی این اختلال است.
و می تواند به صورت اجتناب از رفتن به مدرسه، عدم تمایل به تعامل با سایر کودکان، بدون حضور والدین یا مراقبان یا امتناع از به تنهایی خوابیدن شکل بگیرد.
درک این نکته مهم است که ترس از جدایی در ۸ ماهگی، ۱۲ ماهگی و بین ۱۸ ماهگی تا ۳ سالگی متداول است. همچنین برای کودکان عادی است که هنگام ورود به مهد کودک یا پیش دبستانی ترس ازجدایی داشته باشند. ، با این حال ،این اختلال با اضطراب بیش از حد و نامتناسب با رشد کودک در مورد جدا شدن از خانه یا مراقب او مشخص می شود.

علائم اضطراب جدایی جسمی، شناختی و رفتاری است. علائم جسمی ممکن است شامل معده درد، حالت تهوع، اسهال، استفراغ، سردرد، گر گرفتن، خستگی، گریه، عدم توانایی در صحبت کردن، تنش / کج خلقیهای گاه به گاه و لجبازی تحریک پذیری باشد.
علائم شناختی شامل افکار بیش از حد نگران کننده است که به خود یا مراقبان فرد مبتلا مربوط می شود. این موارد ممکن است شامل گم شدن یا ربوده شدن، ترس از بیماری یا نگرانی از اینکه مراقب ممکن است در یک تصادف خطرناک کشته شود و به این ترتیب به خانه برنگردد، باشد. ارتباط بین این افکار متفاوت، ترس است که در نهایت فرد از مراقب اصلی جدا شود.
از نظر رفتاری، شایع ترین و آشفته ترین علامت امتناع از مدرسه است. این ممکن است امتناع کامل از حضوردر مدرسه، رفتن به مدرسه اما زود به خانه برگشتن، شروع دیر هنگام مدرسه، کج خلقی در هنگام ورود به مدرسه، وحضور درکلاس باشدت بالایی ازاحساس پریشانی به نظر برسد. علائم دیگر شامل امتناع یا عدم تمایل به تنها بودن یا بدون حضور مراقبان، کابوس های مکرر با مضامین جدایی و اجتناب از موقعیت ها یی است که ممکن است منجر به جدایی از مراقبان شود.
این اختلال در صورت تشخیص صحیح، قابل درمان و کنترل است. شرکت والدین در درمان بسیار مهم است ، زیرا کودک برای موفقیت باید مورد توجه والدین قرار گیرد. والدین نیز علی رغم فشارهای زیاد کودک برای بازگشت به راهکارهای “قبلی” تعامل با یکدیگر، باید کاملاً از برنامه درمانی حمایت کنند.
و همچنین والدین نیز باید، با وجود فشار زیاد کودک برای بازگشت به راهکارهای متقابل “قبلی”. مطابق با برنامه درمانی کاملاً مورد حمایت قرار گیرند.
مدت زمان ایده آل برای درمان اختلال اضطراب جدایی در حدود دوازده جلسه است، اگرچه مطالعات نشان می دهد کودکانی که حداقل شش جلسه دارند، بهبود نشان می دهد. مانند درمان سایر اختلالات اضطرابی ، توصیه می شود که هر جلسه به صو رت مستقل بوده و مؤلفه های اصلی درمان شناختی-رفتاری را در بر بگیرد.

درمان با آموزش کودک در مورد اضطراب و عادی سازی تجربه خودش شروع می شود. اضطراب یک پاسخ طبیعی است که همه افراد آن را تجربه می کنند و به هشدار دادن به فرد برای آگاهی از خطر کمک می کند. استفاده از قیاس آلارم اتومبیل هنگام خرابی آن یا زنگ هشداردودی که با کمترین سیگنال خاموش می شود ، در کمک به کودک و نوجوانان در درک اضطراب کمک می کند. آموزش همچنین شامل کمک به کودک برای درک اینکه چرا اضطراب ایجاد می شود. یک راه ایده آل برای توضیح اضطراب استفاده از مثلث A (عاطفه) B (رفتار) C (شناخت) است تا کودک بتواند ارتباط بین افکار (C) ، احساسات (A) و رفتار (B) را درک کند.

به عنوان مثال یک کودک ممکن است فکر کند (C) ، “پدر من اگر به محل کار برود ، تصادف خواهد کرد” ، احساسات (A) حالت تهوع و سر درد شود. رفتارها (B) حرفها و شكايات کودک است تا پدر در خانه بماند. درک این رابطه در نهایت کودک را قادر می سازد تا کنترل بیشتری از وضعیت تحریک کننده اضطراب را به دست گیرد.

مؤلفه اصلی درمان ، کمک به کودک است که علایم بدنی اضطراب ، احساسات (A) را تشخیص دهد.و نحوه مدیریت آنها را بیاموزد استفاده از علایم بدنی به عنوان سرنخ یا علائم هشدار دهنده اضطراب به کودک کمک می کند تا بداند چه زمانی می تواند از راهکارهای مدیریتی مؤثر مانند آرامسازی پیشرونده عضلات یا تنفس عمیق و کنترل شده استفاده کند.

یکی دیگر از مؤلفه های اصلی درمان شناختی به چالش کشیدن یا کمک به کودک برای به دست آوردن توانایی جلوگیری از انتشار افکارافراطی و اغراق آمیز است.

(C) یادگیری شناسایی افکار غیر مفید و بیرونی کردن آنها به عنوان “هیولاهای نگران کننده” ، کودک را قادر می سازد که با آنها مقابله کند. سایر راهبردهای شناختی به کودک کمک می کند تا افکار مختل کننده را با ایده های مفید تر جایگزین کند یا واقع بینانه احتمال وقوع هر فکر را تخمین بزند. شناسایی و سپس به چالش کشیدن الگوهای تفکر معیوب کمک می کند تا اضطراب کاهش یابد و احتمال مشارکت در مقابل اجتناب را افزایش دهد.
همه مؤلفه های درمان شناختی – رفتاری اختلالات اضطرابی برای مداخله موفق مهم هستند. با این حال، قرار گرفتن در معرض وضعیت ترسناک یا مواجهه کودک با ترس از آنها بسیار مهم است. قرار گرفتن در معرض وضعیت ترسناک بهتر است بتدریج انجام شود، نه اینکه از رویکرد همه یا هیچ استفاده شود. سلسله مراتب یا نردبان ترس به گونه ای ساخته شده است که کودک می تواند به تدریج از کمترین وضعیت ترسناک به ترسناک ترین وضعیت روبرو شود. از آنجا که کودک از طریق سلسله مراتب ترس می آموزد، مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن نیز می تواند از کوتاه تا طولانی افزایش یابد. هر سلسله مراتب برای هر کودک به صورت فردی خواهد بود. به عنوان مثال، بازی در خانه یک دوست بدون حضور والدین ممکن است از حضورکامل پدر و مادر در خانه برای زمان بازی، نیمی از زمان بازی یا انتظار دربیرون از خانه در ماشین فقط با دسترسی به تلفن همراه صورت گیرد .

اگرچه اضطراب جدایی می تواند یک اختلال دشوار باشد، اما قابل درمان است. بخشی از مؤلفه های اصلی درمان شامل درک احتمال عود است. غالباً كودك برای مدت زمانی سلسله مراتب را خوب انجام می دهد و سپس ناگهان پسرفت می کند. این ممکن است هنگام تغییر برنامه ها و روالهای مورد انتظار رخ دهد. بهتر است بدانید این امر طبیعی است و به تجدید دستاوردهای قبلی کمک خواهد کرد.

تحقیقات نشان داده است که مهارتهای مدیریت اضطراب در رویکرد شناختی-رفتاری و استراتژیهای مواجهه با آن در درمان اختلال اضطراب جدایی مؤثر است. مدرسه رفتن برای کودکان مانند کار برای بزرگسالان ، بخش مهمی از تجربه و رشد آنان است. آموزش برای مدیریت علائم ناتوان کننده این اختلال، کودکان و خانواده ها را قادر می سازد تا با ترس های خود روبرو شوند و زندگی لذت بخش تری داشته باشند.

اگر فکر می کنید که نوجوان شما ممکن است دارای اختلال طیف اوتیسم باشد، یا شما یک کودک مبتلا به اوتیسم دارید و می خواهید بدانید زمانی که آنها به یک بالغ جوان تبدیل می شوند چه اتفاقی می افتد ، ما علائمی را که ممکن است در یک کودک مبتلا به اوتیسم که به یک نوجوان تبدیل شده است وجود داشته باشد را در اینجا، عنوان می کنیم.

شما می توانید مراحل قدم به قدم و استراتژی هایی که می تواند برای مدیریت رفتارهای خاص این نوجوانان به شما کمک کند را در اینجا بیابید.

فکر می کنم ممکن است نوجوان من اوتیستیک باشد، چرا بعضی از جوانان اتیستیک دیر تشخیص داده می شوند؟

تشخیص دیرهنگام این اختلال در نوجوانی امری معمول است،خصوصا اگراین کورکان دارای “عملکرد بالا” و یا دارای تواناییهای علمی باشند. این موضوع در دختران بیش از پسران رخ می دهد،به عنوان مثال دختران معمولا در کپی کردن رفتارهای طبیعی عصبی ،از جمله ارتباطات کلامی و غیر کلامی به منظور پنهان کردن اوتیسم مهارت بیشتری دارند. تشخیص دیرهنگام این اختلال می تواند رخ دهد زیرا برخی از ابهامات وجود دارد که دشوار است تا اطمینان حاصل شود که یک جوان مبتلا به اوتیسم است، یا به این دلیل که مسایل دیگری به عنوان مشکل اصلی این نوجوانان عنوان شده است، به عنوان مثال رفتار چالش برانگیز یا ADHD.

به طور معمول، کودکان اغلب قادر به سازگاری با محیط مدرسه در مقطع ابتدایی هستند.اماافزایش تکالیف در دوره متوسطه بسیار استرس زاست، که باعث می شود مشکلات آنها بیشتر آشکار شود. برای این اختلال نشانه هایی وجود دارد که والدین، معلمان و مراقبین اگر فکر می کنند کودک ممکن است مبتلا به اوتیسم باشد می توانند به دنبال آن باشند:

مشکل در برقراری تعامل و ارتباطات اجتماعی

مشکل درایجاد دوستی با دیگران

خطادر درک اشاره های اجتماعی یا زبان بدن

ایجاد سوء تفاهم در مکالمات

پیدا کردن راههای آسان تر برای ایجاد دوستی آنلاین

ارتیاط چشمی ضعیف

اظهار داشتن به عدم مطابقت دیگران با آنان

انعطاف ناپذیری یا اندیشه های سختگیراته (تفکر سیاه و سفید)

مشکلات پردازش حسی  و  تجربه حساسیت بیش از حد، به عنوان مثال حساسیت پیدا کردن به شلوغی استرس زای مدرسه

قادر به تحمل صف یا جمعیت نیستند نسبت به لمس شدن حساس هستند

داشتن مشکلات در برنامه ریزی و سازماندهی کارها مثل آماده کردن کیفٰ مدرسه یا برنامه های روز مدرسه

مشکلات احساسی

عزت نفس پایین

مشکل یا عدم تمایل به بیان یا نام گذاری هیجانات خود

سطوح اضطرابی که نسبت به شرایط ایجاد کننده آن بسیار بیشتربه نظر می رسد

خلق پایین یا افسردگی

تمایل به کناره گیری از دنیای بیرون

اگر شما معتقدید که یک نوجوان مبتلا به اوتیسم است گام هایی که باید برای ایشان بردارید

اگر فکر میکنید نوجوان شما دارای اوتیسم است، برای شما مهم است که در مورد آن مطالعه کنید. همچنین مهم است که درباره آن با پزشک خود صحبت کنید که در صورت لزوم توصیه های پزشکی لازم و ارجاع به دیگر متخصصین را به شما ارائه کند.

وقتی یک کودک مبتلا به اوتیسم به یک نوجوان تبدیل می شود چه اتفاقی می افتد؟

علائم جدیدی که ممکن است در دوران نوجوانی ظاهر شوند

اغلب دوره نوجوانی درکودکان اتیستیک را می توان بسیار دشوار یافت. اگرچه آنها هورمون هایی مشابه دیگر نوجوانان دارند،
اما به طور طبیعی روابط پیچیده ای را ایجاد نمی کنند و قادر به تفسیر یا درک کردن انواع مختلف روابط که با بزرگ شدن کودکان رشد پیدا میکند نیستند.

استراتژی برای مدیریت علائم

استراتژی های زیر می تواند برای کمک به مدیریت هر نوع رفتار اوتیستی درکودکی که به یک نوجوان تبدیل می شود، استفاده شود:

(آرام بودن) رویکرد سکوت در هنگام صحبت با نوجوان در حالی که اطمینان حاصل می کنید که آنها به طور کامل از زندگی خانوادگی کناره گیری نمی کنند.

به آنها اجازه بدهید فضای خودرا داشته باشند.

فعالیت های آنلاین آنها را برای تشویق به برقراری ارتباط چهره به چهره با مردم محدود کنید.

برای انجام فعالیت های مختلف در تعطیلات آخر هفته و تعطیلات عید برنامه ریزی کنید و این برنامه ها را با نوجوان به اشتراک بگذارید.

روتین هاراحفظ کنید

صحبت کردن با پسر یا دختر تان، را هنگامی که با یکدیگر در حال انجام یک فعالیت انتخاب شده ، مانند راه رفتن در پارک یا رانندگی در ماشین، هستید انجام دهید.  از بسیاری تعریف و تمجید های های ظریف و خالصانه استفاده کنید، زیرا کودکان مبتلا به اوتیسم معمولا عزت نفس پایینی دارند و بیشتر از کودکان معمولی نیازمند تعریف وتمجید هستند. اما به یاد داشته باشید که بسیاری از بچه های اوتیستیک دوست ندارند که در برابر دیگران برجسته شوند و مورد تحسین و تمجید قرار بگیرند.

عزت نفس یعنی افراد چه در درون و چه در بیرون در مورد خود چگونه احساس می کنند. افراد با عزت نفس عموما دورنمای مثبتی دارند. خود را بپذیرید و احساس اعتماد به نفس کنید. داشتن عزت نفس خوب به این معنا نیست که فرد متخاصم و خودخوا ه باشد. این بدین معنی است که قدر ارزش ها و اهمیت خود را بدانید، مسئولیت اعمال خود را بپذیرید و احترام و اهمیت خود را نسبت به دیگران نشان دهید.

بیشتر اوقات ، کودکان دارای اعتماد به نفس:

خوشحال هستند

به راحتی دوست پیدا می کنند

از فعالیت های اجتماعی لذت میبرند

درمورد فعالیت های جدید مشتاق هستند

می توانند با خود و یا دیگر کودکان بازی کنند

دوست دارند خلاق باشد و ایده های خود را داشته باشند

به راحتی  بدون تشویق بسیار با دیگران صحبت می کنند

کودکان دارای اعتماد به نفس پایین ممکن است:

دوستان معدودی داشته باشند

به راحتی ناامید یا دلسرد شوند

نمی خواهند چیز های جدید را امتحان کنند

در به دنبال کردن قوانین و خوب بودن مشکل دارند

افسرده هستند و دایم می گویند من نمی توانم

اگر فرزند شما همیشه نمیخواهد با دیگران باشد، این بدین معنا نیست که عزت نفس او پایین است

تنها وقت گذراندن یک مهارت خوب و مهم برای سلامت روان است. با اینحال اگر فرزند شما همیشه می خواهد تنها باشد شما باید با دکتر خود صحبت کنید

چرا عزت نفس مهم است؟

عزت نفس فرزند شما علاوه  بر اینکه بر کیفیت کار روزانه او موثر است. بر روابط او با شما و با دیگران و بر اینکه او در موقعیت های اجتماعی و در مدرسه چگونه است اثر گذار است.

و در زندگی آینده نیز ، بر اینکه اودر محل کار چگونه عمل خواهد کرد تاثیر خواهد داشت.

عزت نفس به کودکان کمک می کند

جرات داشته باشند که خودشان باشند

به ارزش های خود اعتقاد داشته باشند

وقتی تحت فشار قرار می گیرند تصمیمات درست بگیرند

با دیگران ارتباط برقرار کنند

به چالش ها و استرس های زندگی رسیدگی کنند

و انتخاب های سالم تری داشته باشند (حس اعتماد به نفس به رفتار های پر خطر نه می گوید)

عزت نفس چگونه رشد می کند؟

عزت نفس مثبت با دلبستگی سالم کودک شما به شما آغاز می شود. که شروع آن زود هنگام است و همچنان ادامه می یابد فرزند شما رشد می کند و رشد می کند آن از زمان تولد آغاز می شود و همزمان که فرزند شما رشد می کند ادامه می یابد.

کودکان برای ساختن عزت نفس نیاز دارند احساس کنند که دوست داشته و پذیرفته می شوند. هنگامی که شما از کودک خود خوب مراقبت می کنید. به او کمک می کنید که احساس دوست داشته شدن و ارزشمندی کند.  وقتی با کودک خو د بازی می کنید و به یادگیری او کمک می کنید، او بیشتر اعتماد به نفس می گیرد و مایل است  چیزهای جدیدی را امتحان کند. هنگامی که کودک  شما به مدرسه می رود  و به خوبی امتحان می دهد،  یا وقتی  که یک ورزش را انجام می دهد،  ستایش و تشویق شما باعث می شود که  از آنچه که انجام می دهد احساس غرور کند.

همانطور که فرزند شما بزرگتر می شود، ارائه قوانین و ساختارها به او کمک می کند که احساس اعتماد به نفس کند که برای او اهمیت دارد. به تدریج برای اینکه درمورد انتخاب هایش تصمیم بگیرد و احساس استقلال کند به او فرصت بدهید.

برای کمک به عزت نفس فرزندم چه کاری می توانم انجام دهم؟

مهمترین چیز این است که عشق و پذیرش را به فرزندتان نشان دهید. به او نشان دهید که او را دوست دارید (با وقت گذراندن با او و با بغل کردن و محبت کردن به او).

با گوش دادن به فرزندتان و بازی کردن با او بر او تمرکز کنید ، به فعالیت ها پروژه ها یا مشکلات فرزندتان علاقه نشان دهید.به او

.اجازه دهید که بازی کند و مایل باشید کارهایی که او می خواهد را انجام دهید

ساختارها و قوانینی را فراهم کنید و ثابت قدم باشید. قوانین روشن و محدودیت هایی را که برای سن و جنس فرزند شما مناسب است، تعیین و اجرا کنید.

به او بگویید که چه انتظاراتی از او دارید و پیروی نکردن از این قوانین چه عواقبی خواهد داشت . این به شما کمک می کند تا او امنیت و ایمنی. بیشتری احساس کند و به تدریج اطمینان بیشتری نسبت به تصمیم گیری های خود ایجاد کند. به فرزندتان بگویید هنگامی که او با شما همکاری می کند یا به شما کمک می کند، از قوانین پیروی می کند یا چیزهای مثبت دیگر را انجام می دهد شما خوشحال هستید، توضیح دهید که در مورد رفتار او چه چیزی را دوست دارید.

به فرزندتان کمک کنید تا چیزهایی را که دوست دارد و از آنها لذت می برد را پیدا کند. درک کردن و احترام گذاشتن به اینکه او واقعا در برخی از فعالیت ها خوب است و در برخی دیگر خوب نیست.

هرگز فرزندتان را برای عدم موفقیت تحقیر نکنید یا کنار گذارید. ستایش خالصانه را به او اریه کنید. اورا تشویق کنید که چیز های جدید را امتحان کند. و به او بگویید که به او افتخار می کنید. تلاش ها و مهارت های او را ستایش کنید.  اما در آنچه که می گویید خاص باشید.هر کاری را که انجام داده است بیش از حد ستایش نکنید، زیرا او از تلاش های واقعی اش و چیز هایی که در آن موفق است دور خواهد شد. به او یاد آوری کینید که یادگیری مهارتها و تمرینات جدید طول می کشد. و هیچکس نمی تواند همه چیز را مدیریت کند شما همچنین می توانید در مورد موفقیت ها و شکست های خود و آنچه که آموخته اید صحبت کنید.

به کودک خود کمک کنید که از اشتباهات خود درس بگیرد. در مورد اینکه چگونه می تواند رفتارخود را کنترل کند با او صحبت کنید.

فرزند خود را در مسئولیت ها و فرصت ها در خانه مشارکت دهید. به عنوان مثال کارهای خانه یا کمک برای آماده کردن شام را به او اختصاص دهید. این به کودک شما می آموزد که او برای شما مهم است.

یک الگوی رفتاری باشید. به کودک خود نشان دهید خود را دوست داشتن یعنی چه،  برای انجام دادن و امتحان کردن چیزهای جدید تمایل نشان دهید.درمود اینکه چطور با مشکلات و چالش ها مقابله می کنید الگو باشید. به کودکتان پاداش صبر، استقامت و انجام کارها به بهترین شکل را نشان دهید.

گزینه ها و راه حل هایی را برای حل مشکلات که مناسب سن فرزند شما باشد را ارایه دهید. به طوریکه فرزند شما می آموزد که بر زندگی اش کنترل دارد.

محیط امن و دوست داشتنی را در خانه ایجاد کنید. جاییکه کودک شما در آن می تواند  آرامش، امنیت و شادی را احساس کند.  به دور از درگیری و بحث با شریک زندگیتان در مقابل فرزندتان