ناخن جویدن در کودکان و راههای متوقف کردن آن

 

جویدن ناخن اغلب یک عادت بی ضرر است که اکثر کودکان همانطور که بزرگتر می شوند به طور طبیعی آن را انجام می دهند.اکثر آنان با گذشت زمان این عادت را ترک می کنند، اما برخی از آنان تا نوجوانی و بزرگسالی آن را ادامه می دهند. برآوردها نشان می دهند که نزدیک به ۵۰ درصد از کودکان بین سنین ۱۸-۱۰ سال ناخن های خود را می جوند. اگر چه این یک عادت آزار دهنده است. به والدین کمک می کند تا علل زمینه ای آن را کشف کنند و برای درمان آن اقدام کنند.

کودکان ناخن های خود را به علل مختلفی از جمله اضطراب، استرس ، خستگی و احساس آسایش کردن می جوند.

در اینجا برخی از رایجترین دلایل ناخن جویدن کودکان را میبینیم:

نوزادان و کودکان نوپا انگشت شصت خورا به عنوان یک عمل خود آرامبخش میومکند. چیزی که بطور طبیعی باید انجام شود. زمانی که آنها دارند بازی می کنند یا با خود تنها هستند. این باعث می شودکه آنها احساس آسایش کنند. جویدن ناخن یک شکل اصلاح شده از مکیدن انگشت شصت است. که با رشد کودکان ادامه پیدا می کند. از این رو کودکان و نوجوانان ناخن های خود را می جوند و احساس آرامش می کنند.

خستگی

کودکان هنگامی مشغول ناخن جویدن می شوند که خسته هستند. یا کاری یکنواخت را انجام می دهند. و همچنین زمانی که آنها مشغول نیستند و دستانشان آزاد است. در آنها دیده می شود، مثلا در حین تماشای تلویزیون یا حضور در کلاس.

برای تسکین اضطراب و استرس

شرایط موجود در خانه یا مدرسه  که می تواند موجب استرس یا اضطراب شود، باعث می شود که کودک ناخن خود را بجود. بسیاری از موقعیت های استرس زا وجود دارند که می توانند موجب اضطراب شوند، مانند:

درگیری با اعضای خانواده یا والدین

از دست دادن یکی از اعضای خانواده یا بستگان نزدیک

طلاق

نقل مکان به یک شهر یا خانه جدید

رفتن به یک مدرسه جدید

مورد سواستفاده قرار گرفتن توسط بچه های دیگر

تنبیه

تحت فشار قرار گرفتن برای خوب عمل کردن درخانه یا در مدرسه

 

تقلید عادت های دیگران

کودکان به سرعت رفتار را تقلید  می کنند. ناخن جویدن یکی از رفتارهایی است که معمول است. و وقتی که خواهر یا برادر یا یکی از اعضای خانواده آن را انجام می دهد کودک از او تقلید می کند.

 

ژنتیک

این شانس وجود دارد که شما عادت هایتان را از طریق ژن هایتان به فرزندانتان منتقل کنید. اگر شما در کودکی ناخن خود را می جویدید، فرزندان شما نیز شانس آن راخواهند داشت.

 

چگونه ناخن جویدن در یک کودک را متوقف کنیم؟

در اینجا برخی از درمانهای خانگی مؤثر برای ناخن جویدن کودکان وجود دارد.

تسکین اضطراب

اگر متوجه شدید که فرزندتا ن اغلب هنگامی که درمورد موضوعی استرس یا اضطراب دارد مانند تغییر دادن مدرسه، رفتن به جای جدید، یا درگیری در خانواده ناخن های خود را میجود، برای صحبت کردن با او وقت بگذارید.

زمانی مناسب برای صحبت کردن با او  را، پیدا کنید و با او ارتباط برقرار کنید تا درباره چیزهایی که ممکن است درمورد آن نگران باشد صحبت کنید.

اصلاح ناخن ها به صورت منظم

کوتاه کردن ناخنها یک راه خوب برای کاهش میل به جویدن آنها است. دختران می توانند مرتب کردن ناخن های خود را در یک آرایشگاه انجام دهند، بنابراین توجه و علاقه به مرتب بودن ناخن ها می تواند کودک را از دوباره جویدن آنها حفظ کند.

پیشنهاد یک جایگزین

جایگزین دیگری را برای آزاد کردن استرس یا بیقراری آنها بگذارید. توپ استرس یک راه عالی برای آزاد ساختن اضطراب است.

فشار دادن و چرخاندن آن را در دستان خود می تواند راه خوبی برای آرام شدن به کودکان بدهد.

فعالیت ها و پروژه هایی که دستانشان را مشغول نگه می دارد، نیز گزینه دیگری است. هنر و صنایع دستی همراه با تحریک تخیل آنها، استرس  را کاهش می دهند. بازی و ورزش نیز از بهترین راههای آزاد ساختن پتانسیل انرژی است.

آنها را از عادت ها آگاه سازید

عادتها مانند جویدن ناخن عمدتا ناخودآگاه است فرزند شما بیشتر وقت ها متوجه انجام دادن این کار نمیشود و از این رو هنگامی که شما برای متوقف کردن این کار به او می گویید نکن، متعجب می شود.

با کودک درباره اینکه چه چیزی باعث می شود تا ناخن ها خود را بجود و درمورد راه های مخفی برای یادآوری به  او هنگامی که این کار را انجام می دهد، صحبت کنید.

این کار زمانی مفید است که به روش زیرکانه انجام شود، به ویژه در جایی که آنها می توانند خجالت زده شوند. یک ضربه  روی شانه یا یک کلمه کد مانند که فقط دو نفرشما از آن اطلاع دارید شروع خوبی است.

پاداش رفتار مثبت

وقتی متوجه شدید که فرزند تان درچالش با اضطراب خود به شیوه های سالم تر پیشرفت می کند، او را تشویق کنید و به او پاداش دهید. او را برای بستنی خوردن بیرون ببرید. کودکان به طور طبیعی به دنبال توجه  والدین خود هستند.

این می تواند بسیار ناامید کننده باشدکه نتوانید ناخن جویدن  فرزندتان را متوقف کنید.این روش ممکن است برای همه بچه ها جواب ندهد، بنابراین در طول زمان موارد جدیدی را امتحان کنید تا ببینید چه چیزی جواب می دهد. شکستن عادتها سخت است و از آنجایی که اضطراب یک شبه ایجاد نمی شود، این به آنها یک زمان می دهد که ناخن جویدن خود را ترک کنند.  با آنها صبور باشید اگر هیچ یک از روش ها کار نکند .به نظر می رسد فرزند شما بیش از حد مضطرب است، با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید تا به او کمک کنید.

فوت و فن طعم تلخ

در فروشگاه های پزشکی مایعاتی که برای کودک بی ضرر و ایمن هستند موجوداست. که با  توصیه پزشک متخصص اطفال که برای متوقف کردن عادت جویدن ناخن ساخته شده است. آن را به ناخن های کودک بزنید. طعم تلخ آن به عنوان یک یادآوری برای جلوگیری ازجویدن ناخن ها عمل می کند.

آن را به یک مسئله بزرگ تبدیل نکنید

اگر از این عادت آنها اذیت می شوید،آنها می توانند متوجه اضطراب شما شده و ناراحت شوند. آنها همچنین می توانند از آن به عنوان راهی برای جلب توجه شما استفاده کنند، اگر به دنبال راه دیگری برای توجه کردن به آنها نباشید.

عوارض جانبی ناخن جویدن کودکان

گاهی اوقات کودکان می توانند ناخن های خود را چنان عمیق بجوند که موجب خونریزی ناخن ها و آسیب رسیدن به انگشتان و درد گرفتن لثه ها در آنها شود.

جویدن ناخن ها با دست های کثیف می تواند منجر به عفونت و بیماری شود.

جویدن ناخن های شدید می تواند یک علامت از کمبود توجه یا مشکلات اضطرابی که باید به آنها رسیدگی شود باشد.

درک کردن اینکه چرا فرزند شما همچنان ناخن های خود را می جود نصف راه حل برای متوقف کردن این عادت است.که با گذشت زمان، می توان آن را با تقویت جایگزین های مثبت بجای این عادت، ترک کرد.

parenting.firstcry.com : منبع

چگونه اعتماد به نفس فرزندتان را تقویت کنید

عزت نفس یعنی افراد چه در درون و چه در بیرون در مورد خود چگونه احساس می کنند. افراد با عزت نفس عموما دورنمای مثبتی دارند. خود را بپذیرید و احساس اعتماد به نفس کنید. داشتن عزت نفس خوب به این معنا نیست که فرد متخاصم و خودخوا ه باشد. این بدین معنی است که قدر ارزش ها و اهمیت خود را بدانید، مسئولیت اعمال خود را بپذیرید و احترام و اهمیت خود را نسبت به دیگران نشان دهید.

بیشتر اوقات ، کودکان دارای اعتماد به نفس:

خوشحال هستند

به راحتی دوست پیدا می کنند

از فعالیت های اجتماعی لذت میبرند

درمورد فعالیت های جدید مشتاق هستند

می توانند با خود و یا دیگر کودکان بازی کنند

دوست دارند خلاق باشد و ایده های خود را داشته باشند

به راحتی  بدون تشویق بسیار با دیگران صحبت می کنند

 

کودکان دارای اعتماد به نفس پایین ممکن است:

دوستان معدودی داشته باشند

به راحتی ناامید یا دلسرد شوند

نمی خواهند چیز های جدید را امتحان کنند

در به دنبال کردن قوانین و خوب بودن مشکل دارند

افسرده هستند و دایم می گویند من نمی توانم

اگر فرزند شما همیشه نمیخواهد با دیگران باشد، این بدین معنا نیست که عزت نفس او پایین است

تنها وقت گذراندن یک مهارت خوب و مهم برای سلامت روان است. با اینحال اگر فرزند شما همیشه می خواهد تنها باشد شما باید با دکتر خود صحبت کنید

چرا عزت نفس مهم است؟

عزت نفس فرزند شما علاوه  بر اینکه بر کیفیت کار روزانه او موثر است. بر روابط او با شما و با دیگران و بر اینکه او در موقعیت های اجتماعی و در مدرسه چگونه است اثر گذار است.

و در زندگی آینده نیز ، بر اینکه اودر محل کار چگونه عمل خواهد کرد تاثیر خواهد داشت.

عزت نفس به کودکان کمک می کند

جرات داشته باشند که خودشان باشند

به ارزش های خود اعتقاد داشته باشند

وقتی تحت فشار قرار می گیرند تصمیمات درست بگیرند

با دیگران ارتباط برقرار کنند

به چالش ها و استرس های زندگی رسیدگی کنند

و انتخاب های سالم تری داشته باشند (حس اعتماد به نفس به رفتار های پر خطر نه می گوید)

 

عزت نفس چگونه رشد می کند؟

عزت نفس مثبت با دلبستگی سالم کودک شما به شما آغاز می شود. که شروع آن زود هنگام است و همچنان ادامه می یابد فرزند شما رشد می کند و رشد می کند آن از زمان تولد آغاز می شود و همزمان که فرزند شما رشد می کند ادامه می یابد.

کودکان برای ساختن عزت نفس نیاز دارند احساس کنند که دوست داشته و پذیرفته می شوند. هنگامی که شما از کودک خود خوب مراقبت می کنید. به او کمک می کنید که احساس دوست داشته شدن و ارزشمندی کند.  وقتی با کودک خو د بازی می کنید و به یادگیری او کمک می کنید، او بیشتر اعتماد به نفس می گیرد و مایل است  چیزهای جدیدی را امتحان کند. هنگامی که کودک  شما به مدرسه می رود  و به خوبی امتحان می دهد،  یا وقتی  که یک ورزش را انجام می دهد،  ستایش و تشویق شما باعث می شود که  از آنچه که انجام می دهد احساس غرور کند.

همانطور که فرزند شما بزرگتر می شود، ارائه قوانین و ساختارها به او کمک می کند که احساس اعتماد به نفس کند که برای او اهمیت دارد. به تدریج برای اینکه درمورد انتخاب هایش تصمیم بگیرد و احساس استقلال کند به او فرصت بدهید.

برای کمک به عزت نفس فرزندم چه کاری می توانم انجام دهم؟

مهمترین چیز این است که عشق و پذیرش را به فرزندتان نشان دهید. به او نشان دهید که او را دوست دارید (با وقت گذراندن با او و با بغل کردن و محبت کردن به او).

با گوش دادن به فرزندتان و بازی کردن با او بر او تمرکز کنید ، به فعالیت ها پروژه ها یا مشکلات فرزندتان علاقه نشان دهید.به او

.اجازه دهید که بازی کند و مایل باشید کارهایی که او می خواهد را انجام دهید

ساختارها و قوانینی را فراهم کنید و ثابت قدم باشید. قوانین روشن و محدودیت هایی را که برای سن و جنس فرزند شما مناسب است، تعیین و اجرا کنید.

به او بگویید که چه انتظاراتی از او دارید و پیروی نکردن از این قوانین چه عواقبی خواهد داشت . این به شما کمک می کند تا او امنیت و ایمنی. بیشتری احساس کند و به تدریج اطمینان بیشتری نسبت به تصمیم گیری های خود ایجاد کند. به فرزندتان بگویید هنگامی که او با شما همکاری می کند یا به شما کمک می کند، از قوانین پیروی می کند یا چیزهای مثبت دیگر را انجام می دهد شما خوشحال هستید، توضیح دهید که در مورد رفتار او چه چیزی را دوست دارید.

به فرزندتان کمک کنید تا چیزهایی را که دوست دارد و از آنها لذت می برد را پیدا کند. درک کردن و احترام گذاشتن به اینکه او واقعا در برخی از فعالیت ها خوب است و در برخی دیگر خوب نیست.

هرگز فرزندتان را برای عدم موفقیت تحقیر نکنید یا کنار گذارید. ستایش خالصانه را به او اریه کنید. اورا تشویق کنید که چیز های جدید را امتحان کند. و به او بگویید که به او افتخار می کنید. تلاش ها و مهارت های او را ستایش کنید.  اما در آنچه که می گویید خاص باشید.هر کاری را که انجام داده است بیش از حد ستایش نکنید، زیرا او از تلاش های واقعی اش و چیز هایی که در آن موفق است دور خواهد شد. به او یاد آوری کینید که یادگیری مهارتها و تمرینات جدید طول می کشد. و هیچکس نمی تواند همه چیز را مدیریت کند شما همچنین می توانید در مورد موفقیت ها و شکست های خود و آنچه که آموخته اید صحبت کنید.

 

به کودک خود کمک کنید که از اشتباهات خود درس بگیرد. در مورد اینکه چگونه می تواند رفتارخود را کنترل کند با او صحبت کنید.

فرزند خود را در مسئولیت ها و فرصت ها در خانه مشارکت دهید. به عنوان مثال کارهای خانه یا کمک برای آماده کردن شام را به او اختصاص دهید. این به کودک شما می آموزد که او برای شما مهم است.

یک الگوی رفتاری باشید. به کودک خود نشان دهید خود را دوست داشتن یعنی چه،  برای انجام دادن و امتحان کردن چیزهای جدید تمایل نشان دهید.درمود اینکه چطور با مشکلات و چالش ها مقابله می کنید الگو باشید. به کودکتان پاداش صبر، استقامت و انجام کارها به بهترین شکل را نشان دهید.

گزینه ها و راه حل هایی را برای حل مشکلات که مناسب سن فرزند شما باشد را ارایه دهید. به طوریکه فرزند شما می آموزد که بر زندگی اش کنترل دارد.

محیط امن و دوست داشتنی را در خانه ایجاد کنید. جاییکه کودک شما در آن می تواند  آرامش، امنیت و شادی را احساس کند.  به دور از درگیری و بحث با شریک زندگیتان در مقابل فرزندتان

Autism

اختلال طیف اتیسم (ASD)

Autism

اختلال طیف اتیسم (ASD) چیست؟

اختلال طیف اتیسم یک اصطلاح برای گروهی از اختلالات رشدی است که، توسط موارد زیر توصیف می شوند:

مشکلات با دوام در تعاملات و ارتباطات اجتماعی در موقعیت های متفاوت

رفتارهای تکراری و/ یا نخواستن تغییر در روتین روزمره

نشانه هایی که در اوایل دوران کودکی و یا معمولا در دوسال اول زندگی آغاز می شود

نشانه هایی که باعث می شوند فرد در زندگی روزمره خود نیاز به کمک داشته باشد

اصطلاح طیف به حوزه گسترده ای از علایم که به نقاط قوت و سطوح آسیب پذیری که  افراد دارای ASD می توانند داشته باشند، اشاره دارد. تشخیص ASD  در حال حاضر شامل این موارد است:

اختلال اتیسم

سندروم آسپرگر

اختلال رشدی فراگیر

و اختلالاتی که به طریق دیگر مشخص شده است

اگرچه ASD  در اوایل رشد کودک شروع می شود، می تواند در سراسر زندگی یک فرد طول بکشد

 

علایم و نشانه های ASD چیست؟

همه افراد مبتلا به ASD همه این رفتارها را را نشان نمی دهند. اما اغلب چندین علامت نشان داده خواهد شد.

افراد مبتلا به ASD ممکن است، رفتارهای خاصی را تکرار کنند یا رفتارهای غیر عادی داشته باشند

بیش از حد بر علایق خود متمرکز شوند، مانند اشیا متحرک یا قسمت هایی از اشیا

داشتن علایق شدید و بادوام در موضوعات خاص، مانند اعداد، جزئیات یا حقایق

داشتن احساسات ناخوشایند با یک تغییر جزئی در روتین یا قرار گرفتن در یک موقعیت جدید بیش از حد تحریک کننده

برقرارساختن تماس چشمی اندک یا متناقض

تمایل کمتری به نگاه کردن و گوش کردن به مردم در محیط آنها دارند

به ندرت به دنبال به اشتراک گذاشتن لذت های خود از اشیا یا فعالیت ها به وسیله اشاره کردن یا نشان دادن چیزها به دیگرانند

هنگامی که دیگران خشم، عواطف و علایق خود را نشان می دهند ، پاسخ غیرعادی می دهند

ناموفق بودن یا کند بودن در پاسخ دادن به نام خود یا دیگر کوشش های کلامی برای بدست آوردن توجه آنها

با عقب و جلو رفتن در مکالمات مشکل دارند

اغلب درمورد یک موضوع مورد علاقه صحبت می کنند. اما به فرد دیگر فرصتی برای پاسخ دادن یا توجه کردن زمانی که دیگران با بی تفاوتی واکنش نشان میدهند، نخواهند داد.

تکرار کلمات یا عبارتهای که می شنوند(یک رفتار به نام اکولالیا)

از کلماتی که به نظر عجیب می رسند استفاده می کنند،کلمات خاص یا خارج از موقعیت، معانی کلمات تنها برای کسانی که با روش ارتباطی شخص آشناست شناخته شده است.

حالات صورت، حرکات و ژست هایی که با آنچه که می گویند مطابقت ندارند.

تن صدای غیرعادی  دارند که می تواند صدای یکنواخت و صاف، مانند ربات باشد.

مشکل در درک نقطه نظرات دیگران، ناتوانی در پیش بینی یا درک کردن اعمال دیگران

افراد دارای اختلال طیف اتیسم ممکن است مشکلات دیگری مانند حساسیت به محرک ها(مانند حساسیت به نور، سرو صدا، لباس های بافتنی یا درجه حرارت)

مشکلات خواب، مشکلات گوارشی و تحریک پذیری

افراد دارای اختلال طیف اتیسم همچنین دارای ظرفیت ها و توانایی های بسیاری هستند، به عنوان مثال ممکن است:

دارای هوش بالاتر از متوسط باشند

قادر به یادگیری جزئیات چیزها و یادآوری اطلاعات در دوره های طولانی مدت باشند

یادگیرنده های سمعی و بصری قوی هستند

در ریاضیات ،علوم، موسیقی و هنر برتر هستند

آشنایی با اختلال طیف اتیسم در کودکان کوچک

بعضی از کودکان دارای اختلال طیف اتیسم ممکن است خیلی زود در طول رشد خود متفاوت به نظر برسند.

دیگر کودکان معمولا ممکن است تا دومین سال و حتی سومین سال زندگی رشد یافته به نظر برسند، اما سپس دیدن مشکلات توسط  والدینشان آغاز میشود.

 

اختلال طیف اتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشکان اختلال طیف اتیسم را با نگاه کردن به رفتار و رشد کودک تشخیص می دهند. کودکان کوچکتر دارای اختلال طیف اتیسم به طور قابل اعتمادی می توانند در سن ۲ سالگی تشخیص داده شوند.

کودکان بزرگتر و نوجوانان باید برای اختلال طیف اتیسم غربالگری شوند، وقتی که والد یا معلم آنها بر اسا س مشاهداتشان در مورد رفتار های اجتماعی، ارتباطی و بازی درآنان، نگرانند.

اختلال طیف اتیسم در بالغین به سادگی تشخیص داده نمی شود. در بزرگسالان برخی از نشانه های اختلال طیف اتیسم، می تواند با نشانه های دیگر اختلالات سلامت روان همپوشانی داشته باشد. مانند اسکیزوفرنی یا اختلال بیش فعالی-کمبود توجه. با این حال تشخیص درست اختلال طیف اتیسم در یک بزرگسال، می تواند به شخص در درک مشکلات گذشته اش کمک کند؛ اورا شناسایی کند، و راه درست دریافت کمک را برای او فراهم سازد.

 

تشخیص در کودکان کوچکتر

تشخیص در کودکان کوچکتر اغلب فرایندی دو مرحله ای است. غربالگری عمومی رشد درطول بررسی های مختص کودک انجام می شود.هر کودک باید معاینه های مختص کودک را دریافت کند. توسط متخصص اطفال یا ارائه دهنده مراقبت های سلامت در اوایل کودکی،غربالگری اختصاصی اختلال طیف اتیسم باید در ویزیت های ۱۸ تا ۲۴ ماهگی انجام شود. اگر کودک در خطر بالایی برای اختلال طیف اتیسم یا مشکلات رشدی باشد، غربالگری پیش از موعد نیزممکن است نیاز باشد.

کسانی که در معرض خطر بالا هستند شامل آنهایی هستند که:

دارای یک خواهر، برادر، یا دیگر اعضای خانواده دارای اختلال طیف اتیسم باشند

دارای برخی از رفتارهای دارای اختلال طیف اتیسم باشند

نارس یا زودرس و هنگام تولد با وزن کم به دنیا آمده اند

کودکانی که برخی مشکلات رشدی را در طول این پروسه غربالگری نشان می دهند، برای مرحله دیگری از ارزیابی ارجاع داده خواهند شد.

 

 

ارزیابی افزوده

این ارزیابی با یک تیم از پزشکان و متخصصین سلامت است، با طیف گسترده ای از متخصصین با تجربه در تشخیص اختلال طیف اتیسم.

این تیم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

پزشک متخصص اطفال

یک روانشناس کودک و/ یا فوق تخصص روانپزشکی کودک – پزشکی که در مورد رشد مغز و رفتار می داند

یک آسیب شناس گفتار و زبان  ، یک متخصص سلامت که در مورد مشکلات ارتباطی آموزش ویژه دیده است

ارزیابی ممکن است:

سطح شناختی یا مهارتهای تفکر

توانایی های زبان

مهارت های مناسب سن که نیاز به تکمیل روزانه دارند

فعالیت های مستقل مانند غذاخوردن، لباس پوشیدن و توالت کردن

از آنجا که ASD یک اختلال پیچیده است که گاهی اوقات همراه با بیماری های دیگر یا یادگیری رخ می دهد

ارزیابی همه جانبه اختلالات ممکن است شامل:

آزمایش خون

سنجش شنوایی

نتیجه ارزیابی به توصیه هایی برای کمک به برنامه ریزی برای درمان منجر خواهد شد

 

تشخیص در کودکان و نوجوانان

بچه های بزرگتر که ظاهر ساختن علایم  ASD را بعد از شروع مدرسه آغاز می کنند،اغلب اولین بار به رسمیت شناخته شده است. و توسط آموزش های ویژه مدرسه مورد ارزیابی قرار می گیرد. تیم می تواند به مراقبت های سلامت حرفه ای ارجاع داده شود.

والدین ممکن است با متخصص اطفال فرزند خود درمورد مشکلات اودر تعاملات اجتماعی، صحبت کنند. از جمله مشکلات در ظرافت ارتباطات مانند درک تن صدا یا حالات چهره، زبان بدن و عدم درک اشکال صحبت کردن، شوخ طبعی یا لطیفه.

والدین ممکن است فرزندشان را  در ایجاد دوستی با همسالان دارای مشکل بیابند. در این نقطه متخصص اطفال یا روانشناس یا روانپزشک کودک(کسی که در ASD تجربه و تخصص دارد) می تواند کودک را غربال کند و خانواده را برای ارزیابی های بیشتر و درمان ارجاع دهد.

تشخیص در بزرگسالان

بزرگسالانی که علایم و نشانه های ASD را می بینند، باید با یک پزشک صحبت کنند و برای ارجاع به ارزیابی ASD  از او درخواست کنند. درحالیکه تست برای  ASD دربزرگسالان هم وجود دارد .بزرگسالان را می توان به یک روانشناس یا روانپزشک متخصص در ASD ارجاع داد. این متخصص در مورد نگرانیها، از جمله چالش های تعاملات و ارتباطات اجتماعی جویا خواهد شد.مشکلات حسی،اعمال تکراری، و علایق منحصر به فرد.

اطلاعات در مورد تاریخچه رشد به یک تشخیص دقیق کمک خواهد کرد. بنابراین ارزیابی  ASDممکن است شامل صحبت کردن با والدین یا سایر اعضای خانواده باشد.

 

درمان برای  ASD چیست؟

درمان زود هنگام  ASDو دریافت مراقبت های مناسب می تواند مشکلات شخصی را کاهش دهد و توانایی های فرد را برای به حداکثر رساندن نقاط قوت و یادگیری مهارت های جدید افزایش دهد.

یک درمان بهترین برای ASD وجود ندارد. با اینحال همکاری دقیق با پزشک متخصص بخش مهمی از یافتن برنامه درمان مناسب است.

داروها

چند طبقه از داروها وجود دارد که پزشکان ممکن است از آن برای درمان بعضی از مشکلات رایج در ASD استفاده کنند.

با مصرف دارو فرد دارای ASD ممکن است مشکلات کمتری داشته باشد.از جمله:

تحریک پذیری

پرخاشگری

رفتارهای تکراری

تکانشگری

مشکلات توجه

اضطراب و افسردگی

 

چه کسی مبتلا به ASD است؟

ASD بر افراد بسیاری اثر گذار است و درسالهای اخیر بیشتر تشخیص داده شده است. پسران بیشتر از دختران تشخیص ASD را دریافت می کنند.

 

علل ASD چیست؟

دانشمندان علل دقیق ASD را نمی دانند. اما تحقیقات اظهار دارند که ژن و محیط نقش مهمی در این اختلال بازی می کنند.

محققین شناسایی ژنهایی را که ممکن است درافزایش ریسک  ASD نقش داشته باشند آغاز کرده اند.

ASD اغلب در افرادی که شرایط ژنتیکی خاص دارند رخ می دهند.مانند سندروم x شکننده و توبروز اسکلروزیس

بسیاری از محققان بر اینکه چگونه ژن ها با یکدیگر و با فاکتور های محیطی تعامل می کنند تمرکز می کنند. مانند وضعیت پزشکی خانواده، سن والدین و دیگر فاکتورهای دموگرافیک و دشواریهای در طول تولد یا بارداری

لازم به ذکر است به طور متداول هیچ مطالعه علمی مرتبط با ASD  و واکسیناسیون وجود ندارد.

منبع :NIH

افسردگی

افسردگی:

افسردگی اختلال شایعی است. زنان بیش از مردان دچار آن می شوند. ممکن است در هر سنی شروع شود. افسردگی عملکرد فرد مبتلا را در زمینه های فردی، بین فردی، شغلی و تحصیلی تخریب می کند.
افسردگی می تواند عوارض جبران نا پذیری داشته باشد.

علائم و نشانه های افسردگی:

 

– احساس غمگینی

– بی علاقگی به کار و تفریح
– لذت نبردن از فعالیت های مورد علاقه ی قبلی
– احساس بی ارزشی
– احساس گناه
– نا امیدی
– کم شدن انرژی
– احساس خستگی و ضعف
– بی انگیزگی
– اشکال در خواب (بیدار شدن های مکرر، سحرخیزی، پرخوابی)
– تغییر اشتها (کاهش یا افزایش)
– اضطراب و دل شوره
– کاهش تمرکز
– ناتوانی در تفکر و تصمیم گیری

افسردگی می تواند سبب تشدید بیماری های دیگر مثل دیابت، افزایش فشارخون، بیماری های ریوی و قلبی بشود. افسردگی می تواند علائم جسمی نظیر دردهای مختلف  (سردرد و کمردرد)، یبوست و … ایجاد نماید. هراس از مدرسه و چسبیدن بیش از حد به والدین ممکن است علائم افسردگی در کودکان باشد. تحریک پذیری ، گریه های بی دلیل، لذت نبردن از بازی و تفریح، کاهش اشتها و نرسیدن به وزن مطلوب و مورد انتظار ، نا آرامی، پرخاشگری، تغییر خواب و گفتن جمله هایی مثل این که “ای کاش به دنیا نمی آمدم و ای کاش می مردم” میتوانند نشانه های افسردگی در کودکان باشند.

افت عمل کرد تحصیلی، سو مصرف مواد، رفتارهای ضد اجتماعی، پرخاشگری، فرار از مدرسه و ترک منزل می تواند از علائم افسردگی در نوجوانان باشد.

افسردگی در سالخوردگان ممکن است با شکایات جسمی خود را نشان بدهد.

افسردگی ها خصوصا انواع شدید آن معمولا مزمن هستند و خیلی از اوقات عود می کنند. لازم است فرد افسرده با مراجعه به روان پزشک در اولین فرصت از درمان های موثر موجود (دارویی و غیردارویی) بهره ببرد. عدم درمان سریع و به موقع افسردگی می تواند باعث بروز عوارض ناشی از بیماری شود که بعضا جبران ناپذیرند. تاخیر در درمان می تواند بهبود را با مشکل مواجه کند.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

تولد فرزند دوم

تولد فرزند دوم موضوع مهمی است که ذهن والدین را به خود مشغول می کند و تصمیم گیری در این مورد نیاز به ارزیابی وضعیت موجود، پیش بینی شرایط آتی، امکانات و در نظر گرفتن موقعیت فرزند اول دارد. برای تصمیم گیری در این مورد باید به نکاتی توجه کرد.

-این تصمیم بر اساس خواست فرزند اول صورت نمی گیرد.

– والدین هستند که باید بر اساس واقعیات و خواست خود و در نظر گرفتن محاسن و مشکلات این کار این تصمیم را بگیرند.

-فرزند دوم به دلیل فاصله ی سنی نمی تواند هم بازی فرزند اول باشد و در عین حال عروسک او هم نیست.

– تولد فرزند دوم کمکی به حل مشکلات خانوادگی و بهبود مشکلات رفتاری فرزند اول نمی کند.

-والدین باید زمانی این تصمیم را بگیرند که تحت فشار و استرس های دیگری مثل مهاجرت، بیماری یکی از اعضای خانواده، مسائل جدی مالی و … نیستند.

بارداری و تولد فرزند هر چند اتفاق های زیبا و با شکوهی هستند ولی همراه با استرس هستند و هم زمانی آن ها با دیگر عوامل پر استرس فشار زیادی به خانواده تحمیل می کند. بهترین فاصله ی زمانی سه تا پنج سال می باشد. در این فاصله فرزند اول دوره ی اضطراب جدایی را پشت سر گذاشته و والدین هم فرصتی برای تجدید قوا داشته اند و در عین حال دو کودک تفاوت سنی زیادی که علایق و سلایق آن ها را کاملا از هم متمایز کند ندارند. بهتر است فرزند اول در نیمه ی دوم بارداری از موضوع تولد کودک دوم مطلع شود. بهترین افراد برای این که او را مطلع کنند پدر و مادر هستند. باید به فرزند اول اجازه داده شود تا احساسش را در این مورد بگوید. اگر کودک احساس های منفی نسبت به موضوع تولد فرزند دوم نشان می دهد نباید احساس های او را محکوم کرد بلکه باید به او توضیح داده شود که تولد این کودک تاثیری در علاقه و محبت آنها نسبت به وی ندارد. والدین بهتر است که کودک را در مراحل مقدماتی و خرید لوازم برای فرزند دوم همراه کنند و حتی او را در معاینات دوره ای بارداری با خود ببرند و اگر تمایل دارد به او اجازه بدهند تا صدای قلب جنین را بشنود. اگر قصد دارید برخی وسایل و اسباب فرزند نخست را به فرزند دوم بدهید حتما به او اطلاع بدهید و از قبل جایگزین مناسبش را برای او تهیه کنید. اوقات خود را طوری تقسیم کنید که به تمامی صرف فرزند دوم نشود و اوقات خوش و سرگرم کننده ای را به فرزند اول اختصاص دهیـد تا احساس نکند همه لذت هایی را که با شما داشته به یکباره از دست داده است و موجودی که عامل این همه از دست دادن و ناکامی است خواهر یا برادر تازه واردش می باشد. در زمان هایی فرزند دوم خود را به کسی بسپارید تـا از او مراقـبت کنـد و در ایـن زمـانهـا ساعاتی را با فرزند اول خود سپری کنید. اگر مشکلات جسمانی دوران بارداری روی روابط با کودک اثر گذاشته بهتر است در این مورد به کودک توضیح بدهید و سعی کنید به گونه ای رفتار نکنید که ناراحتی های شما او را بترساند و یا ناراحت کند. در این مواقع کمک پدر ها بسیار راهگشا ست.  اگر وابستگی فرزندتان به شما زیاد است و جدایی از  شما برایش با تنش و اضـطراب همـراه اسـت، سعی کنید قبل از بارداری و زایمان دوم شرایطی را فراهم کنید که سطح وابستگی و اضطراب او پایین بیاید و اسـتقلال بیـشتری پیـدا کند. به طور مثال اگر او نزد شما می خوابد چند ماه قبل از تولد فرزند جدید برای جدا خوابیدن وی برنامه ریزی کنیـد تـا بـه ناگهـان بـا بحران جدا خوابیدن از شما مواجه نشود. به فرزندتان توضیح بدهید که چون فرزند کوچکتر ضعیف و ناتوان است شما مجبورید برای او وقت بیشتری بگذارید. عکس ها و فیلم های دوران نوزادی و شیرخوارگی کودک بزرگتر را به نمایش بگذارید و با اشتیاق ببینید و به صورت ضمنی او را متوجه کنید که تمام کارهایی که برای فرزند کوچک تر انجام می شود قبلا برای او هم انجام شده است. اگر فرزند بزرگ تر تمایل دارد از او برای مراقبت از فرزند کوچک تر ( درحد توانش) کمک بگیرید و به خاطر کمک هایش او را مورد تشویق قرار دهید.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

مشکلات خواب کودکان

بسیاری از والدین از وجود مشکل در خواب فرزندشان شکایت دارند. در سال اول زندگی، مشکل شایع نخوابیدن در طول شب است. در دومین سال، بی میلی برای خوابیدن و کابوس شایع تر است. از سه تا پنج سالگی دیر به خواب رفتن، بیدار شدن در طول شب و کابوس های شبانه شایع ترین مشکلات خواب هستند.

برای رفع مشکلات خواب کودکان می توان از راه کارهایی سود جست: باید علت مشکل خواب کودک پیدا شود. اضطراب، ترس، برخی داروها، جلب توجه و عوامل دیگری ممکن است سبب بروز این مشکلات شوند. رفع این عوامل می تواند منجر به رفع اختلال خواب گردد. بهتر است کودکان از ساعات اولیه ی شب برای خوابیدن آماده شوند. فعالیت های آرام مثل تماشای تلویزیون، گوش دادن به قصه و خواندن کتاب کودک را برای خواب آماده می کنند و بهتر از بازی های پر جنب و جوش هستند. ماساژ کودک و دوش آب گرم به تسهیل خواب کودک کمک می کنند.

باید ساعت مشخصی برای خواب کودک در نظر گرفت. هرچند کمی انعطاف لازم است ولی باید محدوده ای برای شروع خواب مشخص کرد. ساعت خواب تا حد زیادی به عادت وابسته است. شیوه ای اتخاذ کنید که خواب برای کودک لذت بخش باشد. بهتر است رختخواب و تختخواب کودک آرایه و تصاویر کودکانه و مورد علاقه ی کودک را داشته باشد. همه ی بهانه های معمول کودک برای خروج از رختخواب را از او بگیرید: قبل از خوابیدن به توالت برود، بالای سرش یک لیوان آب بگذارید و به همه “شب به خیر” بگوید. برای خوابیدن کودک مراسمی بگذارید تا او را با اشتیاق روانه ی رختخواب بکنید: در کنار تخت او بنشینید و قصه ای برای او تعریف کنید، چند دقیقه راجع به کارهای روز و برنامه های فردا حرف بزنید و کمی صبر کنید تا به آرامی به خوب برود. در رختخواب کودک نخوابید. کودک باید بداند که تخت و رختخوابش متعلق به اوست و والدینش در آن نمی خوابند تا متوجه شود که خودش هم نباید در تخت والدین بخوابد.

اگر فرزندتان شب ها به سختی می خوابد از خواب روزانه ی او کم کنید و یا اجازه ی خواب روزانه به او ندهید. مصرف شبانه ی مواد محرک مثل چای و نوشابه را برای کودک ممنوع کنید. تنها خوابیدن کودک و خوابیدن او در اتاق خودش را مورد توجه و تشویق قرار دهید. اگر کودک نیمه شب بیدار شد و به اتاق شما آمد باید او را به اتاق خودش برگردانید و لحظاتی کنار او بمانید تا دوباره خوابش ببرد. اگر کودک نیمه شب شما را صدا می کند به اتاقش بروید و از او نخواهید که نزد شما بیاید. به تدریج فاصله ی پاسخ دهی به صدای کودک را زیاد کنید. اگر از اتاق تاریک می ترسد چراغ خواب روشن کنید. اگر دوست دارد اجازه بدهید در اتاقش باز باشد.به کودک اجازه بدهید یکی از عروسک هایش را با خود به رختخواب ببرد.

اگر کودک نگرانی ها و مشکلاتی در مورد خوابیدن دارد از او بخواهید راجع به آن ها صحبت کند و سعی کنید مشکل و یا نگرانی او را رفع کنید. همانند تمام موارد تربیتی همکاری و هماهنگی همه ی مراقبین مثل پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ و پرستار و دیگران لازم است. اگر برخی شب ها به کودک اجازه بدهید که در کنار شما بخوابد ممکن است عادت خوابش تغییر کند و بازگرداندن وی به شرایط قبلی سخت باشد؛ پس بهتر است این کار را نکنید.

اگر فرزندتان در حال حاضر در اتاق شما می خوابد، به تدریج جای خواب او را از خود دور کنید؛ مثلا برای مدتی رختخواب او را روی زمین بیندازید و پس از مدتی جای خواب او را به هال منتقل کنید و در نهایت به اتاق خودش بفرستید. جدا خوابیدن او را تشویق کنید.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

شب ادراری

ناتوانی در کنترل ادرار یا شب ادراری علامت و یا اختلال شایعی است. این اختلال گاهی به تنهایی و گاهی در کنار و همراه سایر اختلالات روان پزشکی دیده می شود. این اختلال را وقتی می توان مطرح نمود که کودک حداقل پنج سال داشته باشد و هنوز توانایی کنترل ادرار خود را ندارد و در رختخواب و یا لباس خود ادرار می کند. این اختلال ممکن است فقط در شب، فقط در روز و یا به صورت شبانه و روزانه (مختلط) روی بدهد.

عدم کنترل ادرار ممکن است عمدی و یا غیر عمدی باشد.

در شب ادراری اولیه کودک هیچ گاه کنترل ادرار را به دست نیاورده است ولی در شب ادراری ثانویه، کودک در مرحله ای حداقل به مدت شش ماه تا یک سال کنترل ادرار را به دست آورده و سپس دچار اختلال و عدم کنترل شده است.
نوع اولیه شایع تر است. شب ادراری در پسرها بسیار شایع تر است. شیوع اختلال با افزایش سن کاهش می یابد. ژنتیک نقش مهمی دارد و اگر یکی از والدین در کودکی مبتلا بوده ، این احتمال در فرزندان بیشتر می شود و اگر هر دو والد سابقه ی شب ادراری داشته باشند احتمال ابتلای فرزندان چندین برابر می شود.

علت:
نمی توان علت واحد و مشخصی برای آن مطرح نمود ولی در نوع اولیه معمول ژنتیک و تاخیر رشدی و تکاملی نقش دارند. در نوع ثانویه ممکن است عوامل استرس زا سبب بروز اختلال شوند؛ عواملی مثل تولد نوزاد جدید، اختلافات خانوادگی و جدایی والدین، مهاجرت و نقل مکان، تغییر مدرسه و… . نوع ثانویه معمولا در پنج تا هفت سالگی روی می دهد.

مـواردي از همراهي شب ادراري با ساير اختلالات روانپزشكي مانند : تـأخير تكـاملي ، اخـتلال بـيش فعالي – كم توجهي و اختلالات رفتاري ديده مي شود.

در مورد بيماريهاي جسمي ماننـد ديابـت، كـم كاري تيرویيد و علل ساختماني و نقايص آناتوميك دستگاه ادراري به نظر مير سد درصد بسياراندكي ازكودكان مبتلا اين مشكلات را داشته باشند در نتيجه بررسي آنها بطور معمـول پيـشنهاد نمـي شـود و بررسي هاي پر هزينه ، تهاجمي و دردناك بستگي به نتيجه معاينه فيزيكي ، شـــرح حـال اخـذ شـده از بيمار و يافته هاي باليني دارد ولي بهتر است عفونت ادراري بخصوص در دختران مبتلاء مـورد بررسـي قرار گيرد.

بررسي نوار مغزي عليرغم انجام زياد آن در كودكان مبتلا به شب ادراري فقط در صورتي تـوصيه مي شود كه در شرح حال و معاينه و تاريخچه كودك يافته اي به نفع صرع پيدا شود .

گاه ديده مي شود كه شـب ادراري متعاقب مصرف برخي از داروهـاي روانپزشـكي رخ مـي دهـد درنتيجه بهتر است در اين مورد نيز دقت نمائيم.

كودكاني نيزهستند كه بنا به بعضي دلايل روانـشناختي آب و مايعات زيادي مصرف مي كنند كه متعاقب آن دچار شب ادراري مي شوند.

شب ادراری یک اختلال خوش خیم و خود محدود شونده است و بهبودی خود به خودی بیشتر در سنین پنج تا هفت سالگی و پس از دوازده سالگی روی می دهد. بدون درمان احتمال بهبودی در هر سال ده تا بیست درصد می باشد.

درمان:
اگر عوامل استرس زا در محیط وجود دارد باید حذف و یا حداقل تعدیل شود. رفع مشکلات خانوادگی ، توجه بیشتر به کودک در موارد تولد نوزاد جدید و کاهش فشارهای ناشی از تغییر محیط از این دست هستند.

باید به اثرات نامطلوب و عوارض ناشی از شب ادراری، خصوصا آسیبی که به اعتماد به نفس می زند و اضطراب و افسردگی همراه توجه نمود و در صورت لزوم اقدام درمانی مناسب به عمل آورد.

اختلالات روان پزشکی محتمل دیگر مثل اختلال نقص توجه/بیش فعالی را باید درمان کرد.

روش رفتاری؛اولین روش درمانی و به شرطی که درست و با حوصله اجرا شود موثرترین روش درمانی است:
مصرف مایعات شبانه شامل آب، نوشابه، چای و میوه های آبدار باید محدود شود. برای موفقیت در این کار والدین هم باید مصرف مایعات را محدود کنند. کودک قبل از خواب حتما روانه ی توالت شود. با استفاده از ساعت زنگ دار هر شب و در نیمه های شب کودک بیدار شده و روانه ی توالت گردد. جدولی برای کودک تهیه شود و شب هایی که کنترل داشته و جای خود را خیس ننموده است ضمن تشویق کلامی یک ستاره و یا صورت خندان در صبح روز بعد برای وی چسبانده شود و طبق قرار وقتی تعداد ستاره ها به حد معینی رسید هدیه ای (مثلا کتاب) برای وی گرفته شود. در مواردی که جای خود را خیس نموده است واکنشی از سوی والدین بروز نمی کند.  اگر کودک تمایل دارد می توان از خود او برای تعویض تشک و یا پهن کردن آن کمک گرفت.

تشکچه ی زنگ دار نیز روش دیگری برای کنترل شب ادراری است. این تشکچه به محض ریزش اولین قطرات ادرار زنگ زده و کودک را از خواب بیدار می کند و از طریق نوعی شرطی سازی سبب بهبود شب ادراری می شود. در صورت شدت اختلال، عدم بهبود با شیوه های رفتاری و همراهی اضطراب، افسردگی، نقص توجه/ بیش فعالی و سایر اختلالات روان پزشکی استفاده از دارو در دستور کار قرار می گیرد.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

امتحانات و تغذیه

امتحانات و تغذیه

والدین باید در دوران امتحانات بیشتر به کمیت و کیفیت غذای فرزندانشان دقت کنند.

مهم‌ترین نکته در این دوران افزایش تعداد وعده‌ها و میان‌وعده‌های غذایی و کاهش میزان غذا در هر وعده است.

با این کار هم از پرخوری در وعده‌های کمتر جلوگیری می‌شود و هم در مورد دانش‌آموزان کم‌اشتها،کم‌خوری پیش نمی‌آید.

سعی کنید از همه گروه‌های غذایی شامل شیر و لبنیات، نان و غلات، سبزی‌ها و گوشت‌ها و مواد پروتئینی در غذاهای فرزندانتان استفاده کنید.

سر ساعت و منظم غذا بخورید و خوردن صبحانه را جدی بگیرید.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

پرستار کودک

اگر قصد دارید برای فرزندتان پرستار بگیرید، به این نکات توجه کنید:

قبل از بارداری تکلیفتان را مشخص کنید.
قبل از اینکه فرزندتان متولد شود باید در مورد کمک گرفتن از پرستار کودک با همسرتان به توافق برسید و در این مورد برنامه‌ریزی کنید، اما در مورد انتخاب پرستار کودک، هرچقدر شناخت بیشتری نسبت به پرستار کودک داشته باشید بهتر است.

پرستار بهتر از مهد
کودکی که زیر ۳ سال است و پرستار شخصی از او مراقبت می‌کند امنیت بیشتری حس می‌‌کند. مهم‌تر از همه کودکی که در منزل پرستاری می‌‌شود کمتر در معرض میکروب‌ها و ویروس‌های شایع در مهدکودک است و کمتر دچار بیماری می‌‌شود.

سوابق پرستار را بررسی کنید.
باید امکان بررسی سوابق پرستار مانند سوابق شغلی و تحصیلی، داشتن تجربه کار با کودک و… میسر باشد و بتوانید در مورد آن پرس‌وجو کنید. حتی می‌‌توانید از افرادی که پرستار مورد نظر برای آنها کار می‌‌کرده نیز در مورد کیفیت پرستاری او بپرسید.

پرستار چندان مسن نباشد
پرستار نباید آنقدر مسن باشد که در نگهداری کودک دچار مشکل شود یعنی حتی اگر قرار است مادربزرگ کودک از او پرستاری کند باید به این نکته توجه کرد.

پرستار افسرده ممنوع!
اگر نشانه‌هایی مانند افسردگی، پرخاشگری یا اعتیاد به موادمخدر در پرستار مشاهده کردید نباید او را به عنوان پرستار فرزندتان انتخاب کنید.

دوربین مداربسته بگذارید
بهتر است برای کودکانی که سن کمی دارند و قادر به صحبت نیستند، از دوربین مداربسته یا دستگاه ضبط صدا در منزل استفاده کنید. این موضوع را کاملا شفاف با پرستار در میان بگذارید.

پرستار را از وسایل ضروری منزل آگاه کنید
پرستار باید جای وسایل ضروری منزل مثل تلفن، کلید و پریزها، وضعیت قفل و کلید، وسایل گرم‌کننده و سرد‌کننده، دفترچه بیمه یا جعبه کمک‌های اولیه را بداند.

پرستار را از عادت‌های غذایی و رفتاری کودک مطلع کنید
ساعت بیدار شدن و خوابیدن کودک یا اینکه هنگام بی‌قراری با چه چیزی آرام می‌‌شود و جزئیاتی در این مورد را باید در اختیار پرستار کودک گذاشت. اگر فرزندتان از بیماری خاصی رنج می‌‌برد و باید از داروهایی خاص استفاده کند، حتما این موضوع را با پرستار در میان بگذارید و آموزش لازم را در مورد شیوه استفاده از دارو به او دهید.

شیوه فرزندپروری‌تان را تشریح کنید
هر پدر و مادری شیوه فرزندپروری مختص به خود را دارند و قوانین خاصی در خانه‌شان جاری است. لازم است پرستار را نسبت به این موضوع آگاه کنید.

تنوع پرستارها خوب نیست
پرستار حکم مادر دوم کودک را دارد و نباید بدون دلیل موجه اقدام به تغییر او کرد. در روزهای اول والدین نباید پرستار را با کودک تنها بگذارند و لازم است خود والدین یا اقوام نزدیک کنار پرستار و کودک باشند تا پرستار و کودک به یکدیگر عادت کنند.

نقش والدگری‌تان را فراموش نکنید
حتی اگر پرستار فرزندتان از تمامی جهات بسیار خوب باشد باید ساعت‌هایی که در منزل هستید ارتباط احساسی قوی‌ای بین خود و فرزندتان به وجود بیاورید.

پرستار خدمتکار نیست
خیلی خوب است که با پرستار ارتباطی محترمانه برقرار کنید. این کار روی کیفیت خدمات پرستار به کودک تاثیر زیادی دارد. یادمان باشد پرستار خدمتکار نیست و باید بر اساس ‌شأن پرستار با او رفتار شود.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان

باورهای غلط درباره‌ی خودکشی

باورهای غلط درباره‌ی خودکشی

&#۱۰۰۶۰; باور غلط:
کسی که میل به خودکشی پیدا کرد، همیشه این تمایل را خواهد داشت.

✅ واقعیت:
&#۱۲۸۳۱۳; افزایش احتمال اقدام به خودکشی در یک فرد اغلب کوتاه‌مدت و وابسته به موقعیت است.
&#۱۲۸۳۱۳; گرچه ممکن است که افکار خودکشی دوباره برگردند، اما این افکار پایدار و همیشگی نیستند.
&#۱۲۸۳۱۳; افرادی که قبلن افکار خودکشی داشته‌اند یا اقدامی برای آن کرده‌اند می‌توانند ادامه بدهند و زندگی طولانی‌ای داشته باشند.

&#۱۰۰۶۰; باور غلط:
حرف زدن درباره‌ی خودکشی [با کسی که این فکر را دارد] کار بدی است و می‌تواند به ‌عنوان تشویق برای انجام این کار تلقی شود.

✅ واقعیت:
&#۱۲۸۳۱۳; با توجه به انگ شدید هم‌راه با خودکشی، اغلبِ افرادی که در فکر اقدام به خودکشی هستند، نمی‌دانند با چه کسی درباره‌ی این افکارشان صحبت کنند.
&#۱۲۸۳۱۳; حرف زدنِ روشن درباره‌ی خودکشی باعث تشویق به انجام خودکشی نمی‌شود، بل‌که انتخاب‌های دیگری پیشِ روی کسی می‌گذارد که در فکر خودکشی است و به او زمان می‌دهد تا درباره‌ی تصمیم‌اش دوباره فکر کند، و بنابراین باعث جلوگیری از خودکشی می‌شود.

&#۱۰۰۶۰; باور غلط:
اغلب خودکشی‌ها ناگهانی و بدون وجود علایم هشداردهنده‌ی قبلی رخ می‌دهند.

✅ واقعیت:
&#۱۲۸۳۱۳; پیش از وقوع اکثر خودکشی‌ها علایمی کلامی یا رفتاری وجود دارد که هشداردهنده‌ی وقوع این اتفاق در آینده است.
&#۱۲۸۳۱۳; گرچه مواردی از خودکشی هم وجود دارند که بدون هیچ گونه هشداری رخ می‌دهند، اما مهم است که این علایم هشداردهنده را بشناسیم و مراقب وجود آن در افراد باشیم.

&#۱۰۰۶۰; باور غلط:
کسی که فکر خودکشی دارد، بالاخره خودش را خواهد کشت.

✅ واقعیت:
&#۱۲۸۳۱۳; برعکس، کسانی که فکر خودکشی دارند، اغلب درباره‌ی مرگ و زندگی احساس دوگانه‌ای دارند.
&#۱۲۸۳۱۳; مثلن، ممکن است کسی ناگهانی و به طور تکانشی برای خودکشی سم بخورد و چند روز بعد در حالی بمیرد که دل‌اش می‌خواسته به زندگی ادامه بدهد.
&#۱۲۸۳۱۳; دست‌رسیِ افراد به حمایتِ عاطفی [و تخصصی] در زمان مناسب می‌تواند جلوی خودکشی را بگیرد.

&#۱۲۸۲۱۵; منبع: پیش‌گیری از خودکشی، یک الزام جهانی، باورهای غلط (سازمان جهانی بهداشت، ۲۰۱۴)

&#۱۰۰۶۰; باور غلط:
کسانی که تهدید یا اقدام به خودکشی می‌کنند، صرفن می‌خواهند جلب توجه کنند.

✅ واقعیت:

&#۱۲۸۳۱۳; گر چه بعضی از افراد به این خاطر خودکشی می‌کنند که جلب توجه کنند، اما توجهی که به دنبال‌اش هستند، از جنس «کمک و یاری گرفتن» است.

&#۱۲۸۳۱۳; اقدام به خودکشی آخرین تیر ترکشِ این افراد است برای این که به دیگران خبر بدهند که وضعیت‌شان تحمل‌ناپذیر است و نمی‌توانند با آن سازگاری پیدا کنند.

&#۱۲۸۳۱۳;[هر گونه نشانه‌ای در کلام و رفتار فرد یا] هرگونه تهدید به خودکشی باید جدی گرفته شود [و از مراکز و متخصصان روان‌پزشکی کمک گرفته شود].

&#۱۲۸۳۱۳;توجه و کمک [عاطفی و تخصصی] به این افراد می‌تواند زندگی‌شان را حفظ کند.

&#۱۲۸۲۱۵; خودکشی و رسانه. گزارش دادن و به تصویر کشیدن خودکشی در رسانه (وزارت بهداشت نیوزلند، ۱۹۹۹)