نوشته‌ها

نوجوانی

نوجوانی

“نوجوانی” دوره‌ی حساسی از زندگی محسوب می‌شود. نوجوانی مشخصات و خصوصیاتی دارد. نوجوانی تقریبا از سن ۱۱ سالگی شروع و در ۱۸ سالگی به “جوانی” می‌رسد. نوجوان به سمت دوستان متمایل می‌شود و از والدین فاصله می‌گیرد. به همین دلیل بهتر است والدین هم دوستان او بشوند.

در این دوره باید والدین فضایی امن و آرام برای نوجوان ایجاد کنند تا بتواند به راحتی حرفش را بزند.
باید به جای امر و نهی، نظر مشورتی به نوجوان بدهند.
به نوجوان اجازه بدهند خودش تصمیم نهایی را بگیرد و جز در موارد خطر، مانع او نشوند.
به نوجوان مسئولیت بدهند.
از او مشورت بگیرند.
با او صمیمی باشند.

نوجوان فکر می‌کند ” همه‌چیز‌توان” است و از پس هر کاری بر‌می‌آید. فکر می‌کند رویین‌تن است و آسیبی نمی‌بیند. فکر می‌کند محور آفرینش و جهان است و همه چیز برای او آفریده شده است. باید به او فرصت اشتباه بدهیم تا بفهمد آن‌چه می‌اندیشد درست نیست. اگر او را محدود نگاه داریم و به جای او تصمیم بگیریم و فرصت آن‌که سرش به سنگ بخورد را به او ندهیم همیشه فکر می‌کند که تصمیمات خودش درست بوده و والدین مانع پیشرفت او و رسیدن به خواسته‌هایش شده‌اند.

نوجوان دوست دارد خودمختار باشد و ممکن است تا حدی خودسری کند و با نظرات بزرگ‌ترها مخالفت کند. به خودمختاری نوجوان احترام بگذاریم. نوجوان تا حدی کم‌تحمل است؛ اگر پرخاشگری کرد با او مقابله‌به‌مثل نکنیم، بلکه نشان بدهیم که از این رفتارش ناراحت شده‌ایم و به او فرصت جبران و عذرخواهی بدهیم.
نوجوان به نظر دیگران راجع به خودش حساس می‌شود و این نظرات برایش مهم است. نوجوان دوست دارد به سرو‌وضعش برسد؛ به او کمک کنیم در حد معقول به این خواسته‌اش برسد.

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان