بی اختیاری ادراری در کودکان
بی اختیاری ادراری از دست دادن کنترل مثانه است که ناتوانی در دفع ادرار نیز نامیده می شود. در کودکان زیر سه سال ناتوانی در کنترل مثانه طبیعی است. هرچه کودکان بزرگتر می شوند توانایی آنان نیز در کنترل مثانه بیشتر می شود. وقتی که خیس کردن در کودکی که به اندازه کافی بزرگ شده است؛ که بتواند مثانه اش را کنترل کند، اتفاق می افتد به عنوان بی اختیاری ادراری شناخته می شود.
بی اختیاری ادراری می تواند در طول روز یا شب رخ دهد. این می تواند یک حالت ناامید کننده باشد. اما مهم این است که صبور باشید و به یاد آورید که این خطای فرزند شما نیست. کودک بر دفع ادرار کنترل ندارد. و راه های بسیاری برای درمان آن و کمک به فرزند شما وجود دارد.
چهارنوع شب ادراری وجود دارد، یک کودک ممکن است یک نوع یا بیشتر از این را داشته باشد.
شب ادراری: به معنی خیس شدن درطول شب است، که اغلب خیس کردن تخت خواب نامیده می شود. این رایج ترین نوع بی اختیاری ادراری است.
بی اختیاری ادراری روزانه: شامل خیس کردن در طول روزاست.
بی اختیاری ادراری اولیه: زمانی اتفاق می افتد که کودک تمرینات توالت رفتن را نیاموخته است.
بی اختیاری ادراری ثانویه: زمانی اتفاق می افتد که فرد یک دوره از خشکی را سپری کرده است، سپس دوره های خیس شدن اتفاق می افتند.
علل بی اختیاری ادراری در یک کودک چیست؟
بی اختیاری ادراری علل ممکن بسیاری دارد.علل بی اختیار ی شبانه اغلب ناشناخته است اما برخی علل ممکن است شامل یک یا تعداد بیشتری از عوامل زیر باشد:
اضطراب
اختلال بیش فعالی/کمبود توجه
ژن های خاص
یبوستی که بر مثانه فشار وارد می کند
دیابت
کافی نبودن هورمون آنتی دیوریتیک در بدن در طول خواب
مثانه بیش فعال
وقفه انسدادی تنفسی
رشد جسمی کند
مثانه کوچک
مشکلات ساختاری در مجاری ادراری
مشکل در احساس کردن پر بودن مثانه وقتی خواب هستید
عفونت مجاری ادراری
خواب بسیار عمیق
علل بی اختیاری ادراری روزانه ممکن است شامل:
اضطراب
کافئین
یبوستی که به مثانه فشار وارد کند
به انداره کافی توالت نرفتن
به اندازه ادرار نکردن
مثانه بیش فعال
مثانه کوچک
مشکلات ساختاری در مجاری ادراری
عفونت مجاری ادراری
کدام کودکان در معرض خطر ابتلا به بی اختیاری ادراری قرار دارند؟
کودکی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به بی اختیار ی ادراری قرار دارد:
دچار یبوست است
عادتهای منظم توالت ندارد
دارای مشکلات رشد جسمانی است
دارای اضطراب است
علایم بی اختیاری ادراری در یک کودک چیست؟
علایم ممکن است در هر کودک کمی متفاوت باشد. علامت اصلی بی اختیاری ادراری این است که یک کودک ۵ ساله یا بزرگتر تخت خواب یا لباس خود را دوبار در هفته یا بیشتر در طول حداقل سه ماه خیس می کند.
چطور بی اختیاری ادراری در یک کودک تشخیص داده می شود؟
بسیاری از کودکان از یک زمان تا زمان دیگر ممکن است بی اختیاری ادراری داشته باشند. یادگیری کنترل کردن مثانه در بعضی کودکان می تواند بیشتر از سایرین طول بکشد. دختران اغلب قبل از پسران کنترل مثانه را دارند. از این رو بی اختیاری ادراری در دختران زودتر از پسران تشخیص داده می شود. دختران ممکن است در 5 سالگی تشخیص داده شوند. پسران تا سن 6 سالگی تشخیص داده نمی شوند.
درمانگر درباره تاریخچه سلامت کودک شما از شما سوال خواهد کرد. در مورد گفتن این موارد به درمانگر اطمینان حاصل کنید:
اگر دیگر اعضای خانواده بی اختیاری ادراری داشته اند.
کودک شما اغلب چند بار در طول روز ادرار می کند؟
کودک شما چقدر در طول عصر آب می نوشد؟
اگر فرزند شما علایمی نظیر درد یا سوزش در هنگام ادرار کردن داشته باشد
اگر ادرارر تیره رنگ است یا خون داخل آن است
اگر فرزند شما مبتلا به یبوست باشد
اگر فرزند شما اخیرا استرسی را تجربه کرده باشد
کودک شما ممکن است به دنبال مشکل در سلامتی اش مانند ابتلا به عفونت یا دیابت، نیاز به آزمایش ادرار یا آزمایش
خون داشته باشد.
عوارض احتمالی بی اختیاری ادراری در کودکان چیست؟
مشکلات احتمالی ناشی از بی اختیاری ادراری در کودکان:
استرس هیجانی و خجالت
مشکلات پوستی ناشی از مرطوب شدن لباس زیر
چگونه بی اختیاری ادراری در یک کودک درمان می شود؟
در اغلب موارد بی اختیاری ادراری در طول زمان از بین می رود و نیاز به درمان ندارد. اگر درمان مورد نیاز باشد، بسیاری از روش ها می توانند کمک کننده باشد، مانند:
تغییرات در مصرف مایعات:شما ممکن است به فرزندتان بگویید که در زمان های خاصی از روز یا درعصر کمتر مایعات مصرف کند.
دور نگهداشتن کافئین از رژیم غذایی فرزندتان: کافئین را در کولا یا بسیاری از نوشیدنی ها، چای، قهوه یا شکلات می توان یافت.
شب بیداری در برنامه زمانی، این بدین معناست که کودک شما شب ها برای رفتن به دستشویی بیدار شود.
تمرینات مثانه: این ها شامل تمرینات و ادرار کردن طبق یک برنامه است.
استفاده از یک زنگ هشدار رطوبت: از یک سنسور استفاده می کند که رطوبت را تشخیص می دهد و با صدای زنگ هشدار می دهد، پس از آن کودک شما برای توالت رفتن بیدار می شود.
داروها: داروهایی که می توانند سطوح ADH را بالا ببرند یا عضلات مثانه را تسکین دهند.
درمان (مشاوره): کار با یک درمانگر می تواند به کودک کمک کند که با تغییرات زندگی و یا سایر استرس ها کنار بیاید. برای پیدا کردن بهترین گزینه هایی که ممکن است به فرزند شما کمک کنند، با درمانگر کودکتان صحبت کنید.
منبع:URMC