هر گرسنگی‌ای، عصبی نیست!

هر گرسنگی‌ای، عصبی نیست!

بیشتر افراد اسم گرسنگی و پرخوری را «عصبی» می‌گذارند!

&#۱۲۸۲۰۴;مثلا می‌شنویم خیلی‌ها می‌گویند: «وقتی گرسنه می‌شوم، عصبی می‌شوم و نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم و در نهایت پرخوری می‌کنم.» یا «وقتی دچار اضطراب می‌شوم یا به هر دلیلی اعصابم به هم می‌ریزد، پرخوری می‌کنم.» به این ترتیب فرد بدون شناخت از ماهيت گرسنگي، برچسب «پرخوری عصبی» بر خود می‌زند. در صورتی‌که بعضی گرسنگی‌ها ممکن است جنبه فیزیولوژیک داشته باشد و همان نیاز طبیعی بدن باشند و بیماری تلقی نمی‌شوند. گاهی هم گرسنگی فرد صرفا عادتی است، یعنی فرد عادت کرده سر ساعت خاصی خوراکی میل کند تا از لحاظ روانی لذت ببرد یا معده‌اش پر شود و احساس گرسنگی را رفع کند. گاهی هم بدن فرد نیازی به غذا ندارد، از لحاظ روانی یا جسمی هم عادت به غذا خوردن ندارد اما یکباره و خارج از کنترل شروع به غذا خوردن می‌کند. برای اینکه بخواهیم بگوییم فردی دچار پرخوری عصبی یا «بولیمیا نروزا» است، اين وضعيت باید چند مشخصه داشته باشد؛ نباید گرسنگی عادتی و فیزیولوژیک داشته باشد، روی آوردن ناگهانی و بدون کنترل به خوردن باید حداقل 2 بار در هفته اتفاق بیفتد و حداقل تا 3 ماه هم طول بکشد، بنابراین اگر کسی هوسی و گهگاه در خوردن یک غذای خاص افراط کند و دیگر هم این رفتار را تکرار نکند، مسلما اسم مشکلش پرخوری عصبی نیست!

دکتر محمدرضا کاظمي

فوق تخصص روانپزشکي کودکان و نوجوانان